Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łęczycy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wojciech Wysoczyński

Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2025 roku

sprawy z powództwa M. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...).pl (...) z siedzibą w S.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 500,00 zł (pięćset złotych) wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 137,00 zł (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia Wojciech Wysoczyński

Sygnatura akt I C 297/24

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2024 roku, M. J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z siedzibą w S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika - adwokata wystąpił do Sądu Rejonowego w Łęczycy z pozwem przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W. wnosząc
o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 500,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew – k. 3 – 6)

W dniu 17 października 2024 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem strony powodowej.

(nakaz zapłaty – k. 49)

Dnia 4 listopada 2024 roku, Towarzystwo (...) z siedzibą w W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – radcę prawnego wniosło sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, iż kwestionuje konieczność najmu pojazdu zastępczego co do zasady. Zakwestionowano także zasadny okres najmu oraz wysokość stawki dobowej za najem.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 54-56)

Na dalszym etapie strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 maja 2023 roku, pojazd O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący własnością T. B. (1) oraz A. B. uległ uszkodzeniu na skutek kolizji drogowej. Szkoda została zgłoszona z polisy OC sprawy zdarzenia o numerze (...) w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń w dniu 13 czerwca 2023 roku, przez D. K.. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przeprowadził postępowanie likwidacyjne uznając, iż szkoda na pojeździe poszkodowanego ma charakter szkody całkowitej. O rozliczeniu szkody jako całkowitej ubezpieczyciel poinformował poszkodowanego pismem z dnia 28 czerwca 2023 roku. Jednocześnie w treści zawiadomienia z dnia 28 czerwca 2023 roku, poinformowano poszkodowanych, że przekazana im informacja o sposobie ustalenia szkody w pojeździe nie przesądza odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę ani o wysokości odszkodowania.

Ostatecznie o rozliczeniu szkody jako całkowitej i przyznaniu odszkodowania w kwocie 6.100,00 zł pozwany poinformował poszkodowanych pismem datowanym na dzień 10 lipca 2023 roku .

(kopia zgłoszenia szkody OC – k. 59-61; kopia pism ubezpieczyciela – k. 63-66; zeznania T. B. (1) [00:02:31 – 00:23:31] – k. 91, 91v; zeznania A. B. [00:25:18 – 00:30:56] – k. 92)

Pismem z dnia 13 czerwca 2023 roku ubezpieczyciel poinformował D. K. o możliwości najmu pojazdu zastępczego na zasadach określonych w załączniku, wskazując przy tym, że w razie wynajęcia pojazdu zastępczego we własnym zakresie koszt wynajmu zostanie uznany do wysokości stawki obowiązującej u partnera tj. 67,00 zł netto.

(kopia pisma ubezpieczyciela 68 – 69, kopia informacji dotyczącej najmu pojazdu zastępczego – k. 73)

W dniu 17 czerwca 2023 roku A..pl (...) zawarł z T. B. (1) umowę najmu pojazdu nr (...). Przedmiotem umowy najmu był pojazd K. (...). Stawka dobowa najmu została ustalona między stronami w kwocie 240,00 zł netto. W tym samym dniu nastąpiło wydanie pojazdu najemcy.

(kopia umowy najmu – k. 11, kopia Ogólnych Warunków Najmu pojazdów – k. 13, kopia cennika – k. 14)

T. B. (1) nie negocjował z powodem warunków najmu pojazdu zastępczego. Najmem pojazdu zastępczego zajmowała się córka poszkodowanego. Wykorzystywał on auto zastępcze do celów prywatnych, w głównej mierze ze względu na opiekę nad chorą żoną i związane z tym dojazdy. Pomiędzy datą szkody, a datą wynajęcia pojazdu T. B. (1) zmuszony był pożyczać samochód od rodziny.

(zeznania T. B. (1) [00:02:31 – 00:23:31] – k. 91, 91v)

T. B. (1) nie naprawiał pojazdu O.. W dniu 2 sierpnia 2023 roku, zakupił nowy samochód marki S.. W czasie między zdaniem pojazdu zastępczego, a zakupem nowego pojazdu poszkodowany również pożyczał samochód od rodziny.

(zeznania T. B. (1) [00:02:31 – 00:23:31] – k. 91, 91v)

W dniu 17 czerwca 2023 roku, powód jako cesjonariusz zawarł z T. B. (1) jako cedentem umowę cesji wierzytelności. Przedmiotem umowy była wierzytelność przysługująca cedentowi w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 24 maja 2023 roku, numer (...), likwidowaną przez (...) w związku z utratą możliwości korzystania z samochodu O. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(kopia umowy cesji wierzytelności – k. 19)

Pismem z dnia 21 czerwca 2023 roku powód poinformował (...) o wynajmie przez T. B. (1) pojazdu zastępczego w dniu 17 czerwca 2023 roku, jak również
o dokonaniu cesji wierzytelności z polisy sprawcy wypadku w tym zakresie.

(kopia pisma powoda – k. 20, kopia wiadomości mailowej – k. 21)

Kwota odszkodowania w kwocie 3.050,00 zł z tytułu szkody całkowitej przypadająca T. B. (1) jako współwłaścicielowi uszkodzonego pojazdu wypłacona została 14 lipca 2023 roku.

(kopia polecenia przelewu – k. 31)

T. B. (1) zwrócił najmowany pojazd powodowi w dniu 24 lipca 2023 roku.

(kopia protokołu zdawczo-odbiorczego – k. 15)

W dniu 25 lipca 2023 roku A..pl (...) wystawił na rzecz T. B. (1) fakturę VAT nr (...) na kwotę 11.217,60 zł za najem pojazdu przez okres 38 dni przy przyjęciu stawki dobowej 240,00 zł netto. Termin płatności faktury przypadał na dzień 8 sierpnia 2023 roku.

(kopia faktury VAT – k. 17)

W dniu 2 sierpnia 2023 roku T. B. (1) dokonał zakupu pojazdu marki S..

(kopia faktury VAT – k. 32)

Pismem datowanym na dzień 24 kwietnia 2024 roku powód wezwał ubezpieczyciela (...) do zapłaty kwoty 11.217,60 zł za fakturę (...) w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

(kopia wezwania do zapłaty – k. 22)

Towarzystwo (...) pismem datowanym na dzień 22 sierpnia 2022 roku poinformowała powoda o braku podstaw do przyznania odszkodowania.

(kopia pisma ubezpieczyciela – k. 23)

Pismem z dnia 3 listopada 2023 roku ubezpieczyciel poinformował powoda o braku podstaw do zmiany uprzednio zajętego stanowiska. Stanowisko to zostało podtrzymane także pismem z dnia 27 grudnia 2023 roku, 18 marca 2024 roku oraz 15 maja 2024 roku, mimo złożenia odwołania w dniu 6 lutego 2024 roku.

(kopia pism powoda – k. 24 – 27, kopia odwołania – k. 28)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów uznanych za wiarygodne, w szczególności zaś na podstawie dokumentów, które to przez żadną ze stron nie

były kwestionowane. Za wiarygodne uznać należało zeznania świadka T. B. (1), co do okoliczności w jakich nastąpiło zawarcie umowy najmu pojazdu zastępczego, gdyż były one jasne, spójne i logiczne. Za przydatne jedynie w niewielkiej części Sąd uznał zeznania świadka A. B., gdyż nie miała ona wiedzy na temat bezpośrednich okoliczności zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego.

Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2024 roku, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. Sąd pominął dowód z opinii biegłego zgłoszony w pkt. 11 pozwu z uwagi na fakt, że strona pozwana nie kwestionowała rynkowości stawki zastosowanej przez powoda, zaś ocena uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego w przypadku rozliczenia szkody jako szkody całkowitej jest oceną prawną dokonywaną przez Sąd, nie zaś przez biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Podstawę materialnoprawną roszczenia roszczeń powoda stanowi umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, art. 822 k.c. oraz unormowania ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152 z późn. zm.), w szczególności art. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy, jak i art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c.

Bezspornym jest , że w sytuacji gdy wskutek kolizji lub wypadku drogowego dochodzi do uszkodzenia lub zniszczenia pojazdu mechanicznego w następstwie czego poszkodowany traci możliwość korzystania z rzeczy a poszkodowany nie posiada innego, wolnego pojazdu mechanicznego wówczas musi sięgnąć po odpłatne formy korzystania z innego pojazdu mechanicznego.

Działanie poszkodowanego polegające na wynajęciu pojazdu zastępczego na okres naprawienia szkody, co do zasady odpowiada celowi społeczno - gospodarczemu jego uprawnienia do naprawienia szkody w postaci utraty możliwości korzystania z rzeczy oraz zasadom współżycia społecznego.

Kwestia uprawnienia poszkodowanego do najmu samochodu zastępczego w ramach odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych była przedmiotem wielu orzeczeń sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, który to co do zasady potwierdził prawo poszkodowanego do najmu pojazdu zastępczego (wyrok SN z dnia 26 listopada 2002 r. - sygn. akt V CKN 1397/00, wyrok SN z dnia 8 września 2004 r. - sygn. akt IV CK 672/03, wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 r. sygn. akt II CK 494/03, wyrok SN z dnia 8 września 2004 r. - sygn. akt IV CK 672/03, wyrok SN z dnia 2 lipca 2004r. - sygn. akt II CK 412/03).

Z treści przedstawionych orzeczeń wynika, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia lub uszkodzenia stanowi szkodę majątkową; co do zasady między faktem uszkodzenia lub zniszczenia pojazdu a faktem wynajęcia pojazdu zastępczego i poniesieniem kosztów z tego tytułu istnieje normalny związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 §1 k.c.

Zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym / tak Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2020 r. w sprawie III Czp 63/19/.

Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11) orzekł, iż „odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie lub zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożliwości korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej".

Pozwany nie kwestionował odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie, jednak po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówił wypłaty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Odnosząc się do argumentów podniesionych w sprzeciwie podnieść należy co następuje;

Brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, iż gdyby szkoda w pojeździe została zgłoszona niezwłocznie to zostawałaby ona zlikwidowana jeszcze przed wynajęciem pojazdu zastępczego.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż brak jest podstaw do uznania, iż wobec zgłoszenia szkody dopiero w dniu 13 czerwca 2023 roku, a zatem 20 dni po zaistnieniu szkody na pojeździe poszkodowany nie miał prawa do skorzystania z pojazdu zastępczego. Kluczowym jest bowiem, iż umowę najmu pojazdu zastępczego poszkodowany zawarł dopiero 17 czerwca 2023 roku, a zatem już po zgłoszeniu szkody. Sam fakt, iż wcześniej poszkodowany mógł korzystać z pożyczonego pojazdu nie przesądza tego, iż gdyby wcześniej zgłosił szkodę to nie deklarowałby chęci korzystania z takiego pojazdu. Z tego względu Sąd doszedł do przekonania, iż wobec powyższych okoliczności zasada odpowiedzialności ubezpieczyciela nie może budzić wątpliwości. Najem pojazdu zastępczego pozostaje w bezpośrednim związku ze szkodą, zaś T. B. (2) w ocenie Sądu w żadnym stopniu nie przyczynił się do zwiększenia zakresu odpowiedzialności pozwanego, zgłaszając szkodę 20 dni po jej powstaniu. Podkreślić przy tym należy także, iż poszkodowany wykorzystywał auto zastępcze do celów prywatnych, w głównej mierze ze względu na opiekę nad chorą żoną i związane z tym dojazdy.

Jednocześnie w ocenie Sądu wbrew twierdzeniom strony pozwanej nie sposób uznać, aby wyliczenie szkody całkowitej faktycznie nastąpiło w dniu 28 czerwca 2023 roku. W tym dniu co prawda powód poinformował poszkodowanych, iż rozliczenie szkody nastąpi przy przyjęciu jej jako całkowitej, jednakże w przedmiotowym piśmie wyraźnie wskazano, że przekazana im informacja o sposobie ustalenia szkody w pojeździe nie przesądza odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę ani o wysokości odszkodowania.

Z treści pisma na które powołuje się pozwany wynika jednoznacznie, że stanowisko pozwanego w przedmiocie wypłaty odszkodowania nie miało charakteru ostatecznego i uwarunkowane było poczynieniem przez pozwanego dodatkowych ustaleń związanych z odpowiedzialnością za powstałe zdarzenie.

Oznacza to zatem, iż decyzja z dnia 28 czerwca 2023 roku nie miała charakteru ostatecznego, a tym samym T. B. (1) nie mógł w konsekwencji przyjąć, iż faktycznie decyzja ubezpieczyciela w tym zakresie na dalszym etapie postępowania likwidacyjnego zostanie podtrzymana.

Ostatecznie o rozliczeniu szkody jako całkowitej i przyznaniu odszkodowania w kwocie 6.100,00 zł pozwany poinformował poszkodowanych pismem datowanym na dzień 10 lipca 2023 roku. Sama kwota odszkodowania w kwocie 3.050,00 zł przypadająca T. B. (1) jako współwłaścicielowi uszkodzonego pojazdu wypłacona została 14 lipca 2023 roku. To właśnie ten dzień należy uznać za dzień w którym T. B. (1) podjął informacje o ostatecznym rozliczeniu szkody jako całkowitej.

Odnosząc się do zarzutu związanego z czasem najmu pojazdu zastępczego, podnieść należy, że orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych przyjmuje się, że w przypadku tak zwanej szkody całkowitej odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego (patrz uchwała SN z 22 listopada 2013 roku, III CZP 76/13, uchwała 7 sędziów SN z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 05/11, wyrok SN z dnia 8 września 2004 roku, IV CK 672/03).

Wymaga podkreślenia, iż „uzasadniony” oznacza w tym przypadku okres pozostający w związku przyczynowym pomiędzy niemożnością korzystania z uszkodzonego lub zniszczonego pojazdu, a odpłatnym korzystaniem z wynajętego pojazdu zastępczego. Dopiero bowiem po uzyskaniu odszkodowania poszkodowany dysponuje środkami, dzięki którym może bez zbędnej zwłoki nabyć inny pojazd. Otrzymanie przez poszkodowanego środków pieniężnych z tytułu odszkodowania za szkodę wynikającą ze zniszczenia pojazdu (szkoda całkowita) nie pozbawia go uprawnienia do wynajęcia samochodu zastępczego. Poszukiwanie innego możliwego do zakupienia pojazdu, sprzedaż wraku, a także przeprowadzenie stosownych negocjacji dotyczących ustalenia możliwie najkorzystniejszych warunków obydwu tych transakcji jak również zgromadzeniem dodatkowych (brakujących) środków pieniężnych, wymagają bowiem pewnego czasu, którego długość zależy od okoliczności występujących w danym przypadku. Z reguły okres ten nie jest krótszy niż tydzień i nie powinien znacząco przekraczać okresu 2 tygodni, chyba że szczególne uwarunkowania danego przypadku, obiektywnie zweryfikowane, uzasadniają przyjęcie okresu krótszego albo dłuższego. Racjonalizacja działań podejmowanych w tym zakresie przez poszkodowanego jest niezbędnym kryterium właściwej oceny długości trwania najmu pojazdu zastępczego w razie wystąpienia szkody całkowitej. Należy mieć na uwadze fakt, iż poszkodowany dopiero dysponując konkretną kwotą pieniędzy (a przynajmniej wiedząc, na jaką konkretnie kwotę może liczyć), może w sposób zorganizowany i świadomy poszukiwać innego pojazdu w zamian za uszkodzony. Jak wyżej wyjaśniono w orzecznictwie Sądu Najwyższego, za taki okres niezbędny do nabycia nowego pojazdu przyjmuje się okres nie krótszy niż 7 dni.

Powyższe stanowisko Sądu Najwyższego podziela w całości Sąd rozpoznający niniejszą sprawę. W ocenie Sądu uznać należy bowiem, że w razie wystąpienia szkody całkowitej zasadny okres najmu pojazdu zastępczego obejmuje co do zasady okres od dnia powstania szkody do dnia uzyskania informacji o szkodzie całkowitej i wypłacie z tego tytułu odszkodowania oraz kolejne dni na zagospodarowanie wraku i zakup innego pojazdu o zbliżonych parametrach oraz jego rejestrację. Według Sądu okres 7 dni od przekazania informacji o kwalifikacji szkody jako całkowitej jest zazwyczaj wystarczający i winien być uwzględniony w refundowanym okresie użytkowania auta zastępczego bez potrzeby uzasadniania ze strony poszkodowanego. Okres przekraczający 7 dni powinien być zaś oceniany indywidualnie pod kątem dołożenia przez poszkodowanego należytej staranności w podjętych działaniach w celu sprzedaży wraku i kupna nowego pojazdu.

W realiach niniejszej sprawy ustalono, że poszkodowany wynajął pojazd w dniu 17 czerwca 2023 roku.

Mając na uwadze, że dopiero w dniu 14 lipca 2023 roku, doszło do wypłacenia kwoty odszkodowania poszkodowanemu przez pozwanego, w kontekście zapatrywań orzecznictwa SN za w pełni uzasadniony należało okres najmu uznać co najmniej 27 dni ( 17.06.2023 r. – 14.07.2023 roku). Ustalenie powyższe było wystarczające dla uwzględnienia roszczeń powoda, albowiem nawet przy przyjęciu stawki uznanej przez pozwanego za zasadną 67,00 zł netto (tj. 82,42 zł brutto) za dobę roszczenia powoda przekraczają kwotę dochodzoną pozwem.

Niemniej na etapie niniejszego postępowania strona powodowa dochodzi wyłącznie części należnego jej odszkodowania w kwocie 500,00 zł, nie zrzekając się przy tym pozostałej części roszczenia. Z uwagi na powyższe, nie mogąc wyjść ponad żądanie wskazane w pozwie, Sąd zasądził od ubezpieczyciela na rzecz strony powodowej całość dochodzonej w niniejszym postępowaniu kwoty, o czym to orzekł w pkt I wyroku.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Początek okresu, za który można żądać odsetki wyznaczany powinien być przez termin wymagalności roszczenia. W art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczeń postanowiono, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł ostatecznie zgodnie z żądaniem strony powodowej od dnia 24 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty. Na marginesie należy zaznaczyć, iż data naliczania odsetek nie była przez stronę pozwaną kwestionowana na etapie niniejszego postępowania.

Mając na względzie, iż strona pozwana przegrała proces w całości, o kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda od strony pozwanej kwotę 137,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą to składają się: opłata od pozwu w kwocie 30,00 zł (k.9) kwota wynagrodzenia pełnomocnika w stawce minimalnej w kwocie 90,00 zł (§ 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku) oraz kwota opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Tym samym Sąd orzekł jak w sentencji.

Sędzia W. Wysoczyński