Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łęczycy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 12 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński

Protokolant: sek. sąd. Olga Paciorek

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2019 roku, w Ł., na rozprawie,

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. K. kwotę 2.689,89 zł. ( dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych 89/100 ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 977,86 zł. ( dziewięćset siedemdziesiąt siedem złotych 86/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  obciąża i nakazuje pobrać od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 114,55 zł (słownie: sto czternaście złotych 55/100 ) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych;

4.  nakazuje ściągnąć od M. K. z zasądzonego w punkcie pierwszym niniejszego wyroku roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 32,31 zł (słownie: trzydzieści dwa złote 31/00 ) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygnatura akt I C 148/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 maja 2018 roku, powód M. K. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – adwokata, wystąpił z powództwem przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 3.444,49 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony w następstwie kolizji drogowej pojazd powoda, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł również oraz o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu (pozew z uzasadnieniem k. 3-4).

W odpowiedzi na pozew, pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego, wnosił o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. Pozwany kwestionował powództwo co do wysokości kosztów naprawy pojazdu wyliczonych przez stronę powodową w pozwie (odpowiedź na pozew k. 33-36).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. - powód – jest właścicielem samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który w dniu 17 kwietnia 2017 roku uległ uszkodzeniu w kolizji drogowej, której sprawca był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w przedsiębiorstwie pozwanego Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W. ( bezsporne, akta szkody ).

Powód zgłosił pozwanemu szkodę, żądając zapłaty dodatkowego odszkodowania, kierując żądanie zapłaty do pozwanego jako ponoszącego odpowiedzialności w ramach wykonania umowy ubezpieczenia OC sprawcy szkody z pozwanym i przejęcia odpowiedzialności przez pozwanego za powstałą szkodę ( bezsporne, akta szkody).

Pozwany decyzją z dnia 30 maja 2017 roku, wypłacił powodowi tytułem naprawienia szkody 2.350 zł i odmówił wypłaty w zakresie przewyższającym wypłaconą sumę (bezsporne).

Powód powziął wątpliwości co do adekwatności wypłaconej kwoty i zlecił wykonanie opinii niezależnemu rzeczoznawcy. Za wykonanie opinii powód zapłacił 246 złotych /kserokopia opinii k. 12-22, kserokopia faktury k. 11/.

Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem w dniu 7 grudnia 2017 roku ( bezsporne, wezwanie k. 9-10).

Uszkodzenia występujące w pojeździe marki F. (...) nr rej. (...) to uszkodzenia ujawnione w kalkulacji A. złożonej w aktach sprawy.

Likwidację przedmiotowej szkody można wykonać przy zastosowaniu zamienników lub części oryginalnych.

Konieczne i uzasadnione koszty naprawy pojazdu uszkodzonego w dniu 17 kwietnia 2017 roku to 4.793.89 zł brutto przy zastosowaniu części oryginalnych, oraz 4.466.88 zł brutto przy zastosowaniu zamienników wymienionych w trzech pozycjach na str. nr 3 kalkulacji.

Koszt dokonanych prac naprawczych, w związku z kolizją z dnia 17 kwietnia 2017 roku po oględzinach w dniu 22.11.2018r. wynoszą 3 929,89 zł brutto.

Biorąc pod uwagę wiek pojazdu i jego stan techniczny możliwe jest wykonanie naprawy pojazdu na częściach oryginalnych i na zamiennikach. Uzasadnione koszty naprawy pojazdu uszkodzonego w dniu 17 kwietnia 2017 roku to 4.793.89 zł brutto przy zastosowaniu części oryginalnych, oraz 4.466.88 zł brutto przy zastosowaniu zamienników wymienionych w trzech pozycjach na str. nr 3 kalkulacji. Pojazd może być naprawiony w zakładzie nieautoryzowanym. W warsztacie nieautoryzowanym średni koszt tej naprawy pojazdu uszkodzonego w dniu 17 kwietnia 2017 roku to 4793.89 zł brutto przy zastosowaniu części oryginalnych, oraz 4466.88 zł brutto przy zastosowaniu zamienników wymienionych w trzech pozycjach na str. nr 3 kalkulacji. Stawka za 1 (...) na rynku lokalnym to 95 PLN/ (...) ( w zakładach nieautoryzowanych ) .

Poszycie drzwi przednich lewych nie występuje w zamiennikach. Dlatego wykonując kalkulację naprawy na częściach oryginalnych jak i na zamiennikach część ta zostaje niezmieniona.

Do przeprowadzenia naprawy przy zastosowaniu części oryginalnych z logo producenta, jak i przy zastosowaniu zamienników w kalkulacji - uwzględniając stan techniczny, wiek pojazdu oraz rodzaj i stan części zamontowanych w nim przed szkodą, przy naprawie z OC sprawcy część tzw. poszycie drzwi przednich lewych występuje w kalkulacji z częściami oryginalnymi i zamiennikami ma ta samą wartość.

Zastosowanie części niemożliwej do zastąpienia np. przez zamiennik nie można rozpatrywać w kontekście wzrostu wartości majątkowej samochodu.

Koszt dokonanych prac naprawczych, w związku z kolizją z dnia 17 kwietnia 2017 roku po oględzinach w dniu 22.11.2018r. wynoszą 3 929.84 zł brutto. Naprawa tego typu skutkowała będzie w przyszłości naliczaniem dodatkowej amortyzacji z powodu braku wymiany poszycia drzwi przednich lewych ( opinia biegłego k. 52-73).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niebudzących wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Istotna dla ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie okazała się sporządzona w niniejszej sprawie opinia biegłego pisemna oraz ustna uzupełniająca. Opinia jest jasna, spójna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, odpowiadała w sposób jednoznaczny i logiczny na postawione w tezie dowodowej pytania, a nadto została sporządzona przez osobę o niezbędnych do tego kwalifikacjach. Co istotne, po złożeniu przez biegłego pisemnej opinii, pełnomocnicy stron nie wnosił ani o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ani też o zobowiązanie biegłego do złożenia opinii uzupełniającej akceptując tym samym zaprezentowane w opinii wnioski.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest częściowo zasadne.

Pozwany w niniejszej sprawie odpowiadał wobec powoda jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej osoby, która jako posiadacz samoistny mechanicznego środka komunikacji wyrządziła powodowi szkodę w mieniu w związku z ruchem tego środka komunikacji (art. 822 § 1 k.c. i art. 19 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 436 § 2 k.c. zw. z art. 415 k.c.). Jego legitymacja bierna była niesporna, tak samo jak zakres uszkodzeń samochodu powoda, do których doszło w związku w związku ze zdarzeniem z 17 kwietnia 2017 roku. Przedmiotem sporu była zaś wysokość poniesionej przez powoda szkody.

Naprawienie szkody następuje według wyboru poszkodowanego, jak to stanowi art. 363 § 1 i § 2 k.c. Powód mógł zatem dokonać wyboru i żądać zapłaty kwoty odpowiadającej wysokości kosztów niezbędnych do przywrócenia samochodu do stanu sprzed szkody. Kwota ta, to suma wskazana przez biegłego sądowego w opinii.

Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (por. uchwała 7 sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11, LEX nr 1129783, www.sn.pl, Biul.SN 2012/4/5).

Zgodnie z utrwalonym poglądem Sądu Najwyższego - obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić (tak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku, sygn. akt III CZP 68/01, LEX nr 49443; tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 czerwca 1988 roku, sygn. akt I CR 151/88, LEX nr 8894 oraz uzasadnieniu wyroku z dnia 7 sierpnia 2003 roku, sygn. akt IV CKN 387/01, LEX nr 141410).

Podkreślić należy, iż naprawa szkody przez świadczenie pieniężne (art. 363 § 1 k.c.), jak i kompensacyjna funkcja odszkodowania (art. 361 § 2 k.c.) nie oznacza tylko przywrócenia wyłącznie jakiejkolwiek użyteczności technicznej pojazdu, ale również stworzenie takiego stanu, który w najbardziej przybliżony sposób zaspakajałby, jak poprzednio, naruszony stan posiadania poszkodowanego. Zatem naprawa pojazdu powinna zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody i pod każdym istotnym względem - stanu technicznego, dotychczasowej zdolności użytkowej, tożsamości jakości części składowych pojazdu, ich trwałości i niezawodności, bezpieczeństwa, estetyki. Zastosowane do naprawy części powinny także w możliwie najpełniejszy sposób zniwelować ubytek wartości handlowej rzeczy, powstały wskutek jej uszkodzenia mimo dokonanej naprawy.

Obowiązujące przepisy prawa nie ograniczają praw poszkodowanego do żądania ustalenia odszkodowania z uwzględnieniem cen części oryginalnych. Należy zwrócić uwagę, iż odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego. Tym samym, jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu (uzasadnienie postanowienia SN z dnia 20 czerwca 2012 roku, sygn. akt III CZP 85/11, LEX nr 1289199). W przywołanym powyżej postanowieniu SN podkreślił, że jeżeli uszkodzeniu uległy części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu mechanicznego, i zachodzi konieczność ich wymiany na nowe, regułą powinno być stosowanie części oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu mechanicznego lub równoważnych oryginalnym, tj. wyprodukowanych przez producenta części, który dostarcza producentowi pojazdu części do montażu pojazdów, zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta pojazdu.

Niewątpliwe zatem poszkodowany posiada uprawnienie do żądania ustalenia odszkodowania według cen nowych części oryginalnych. Uprawnienie to jest niezależnie od wieku pojazdu, stanu jego eksploatacji oraz tego, że w obrocie handlowym znajdują się części nieoryginalne. Podkreślić należy, że odstępstwo od tego i zastosowanie zasady compensatio lucri cum damno mogłoby mieć miejsce tylko wyjątkowo, gdyby zastosowanie nowych oryginalnych części w sposób istotny spowodowało wzrost wartości pojazdu uszkodzonego w stosunku do stanu sprzed wyrządzenia szkody. Wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. pozwany nie wykazał, aby taka sytuacja w przedmiotowej sprawie zaistniała.

Stosownie do treści art. 363 § 2 k.c. wysokość odszkodowania jest ustalana według cen z daty ustalenia odszkodowania, a samo naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, jak to stanowi art. 361 § 2 k.c. Tym samym obliczenia dokonane przez biegłego są prawidłowe, jego opinia jasna i pełna. Po pomniejszeniu kwoty szkody wskazanej przez biegłego o sumę wypłaconą powodowi przez pozwanego do zapłaty pozostaje 2.443,89 zł. (4.793,89 zł –2.350,00 zł.= 2.443,89 złotych).

Uprzednio, powód powziął wątpliwości, co do adekwatności wypłaconej kwoty i zlecił sporządzenie opinii przez niezależnego biegłego rzeczoznawcę. Koszt ekspertyzy poniesionej przez powoda wyniósł 246 złotych, co potwierdza załączona do akt faktura VAT.

Zgodnie z orzecznictwem SN poszkodowanym przysługuje roszczenie o zwrot kosztów niezależnej opinii rzeczoznawcy w przypadku dochodzenia odszkodowania z tytułu ubezpieczenia OC. Należy pamiętać, że orzecznictwo stoi na stanowisku, że ewentualny koszt opinii biegłego rzeczoznawcy powinien być uznany za składnik szkody, a tym samym powinien nastąpić zwrot tego wydatku na podstawie umowy ubezpieczenia. Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN 387/01, por. uchwała SN z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04).

Z uwagi na fakt, że przyjęty przez pozwanego sposób likwidacji szkody pozostawał w sprzeczności z art. 361§ 2 k.c., gdyż nie rekompensował on bowiem w pełni strat, które powód poniósł w wyniku kolizji w dniu 17.04.2017 roku, co potwierdziła opinia biegłego powołanego w toku postępowania, zasadnym jest zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 246 złotych tytułem zwrotu kwoty uiszczonej przez powoda za wykonanie niezależnej opinii rzeczoznawcy.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 1 wyroku. Na powyższą kwotę składają się kwoty 2.443,89 złotych oraz kwota 246 złotych.

W pozostałym zakresie powództwo jako bezzasadne i nieudowodnione podlegało oddaleniu.

O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § l k.c. oraz art. 14 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie, z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie strona powodowa zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi, przy czym z materiału dowodowego nie wynika w jakiej dacie przedmiotowe pismo doręczono stronie pozwanej. Natomiast w dniu 30 maja 2017 roku, pozwany wypłacił powodowi kwotę 2.350 złotych. Datą początkową naliczania odsetek ustawowych winien zatem być dzień 30 czerwca 2017 roku t.j. termin 30 dni naliczany od daty wydania decyzji przez pozwanego. Uwzględniając treść art. 321 k.p.c. o odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Podkreślić należy, że zarówno wysokość jak i termin zapłaty odsetek nie były przez pozwanego kwestionowane.

Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 k.p.c.) strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu w jakim przegrały sprawę, a zatem powód w 22%- pozwany w 78 %. Koszty procesu wyniosły łącznie 3.237 zł, w tym po stronie powoda 1.690 zł, ( 173 zł. opłata, 600 zł. zaliczka na biegłego, 17 zł. opłata od pełnomocnictwa, 900 zł, wynagrodzenie pełnomocnika ) a po stronie pozwanego 1.547 zł. (600 zł. zaliczka na biegłego, 17 zł. opłata od pełnomocnictwa, 900 zł, wynagrodzenie pełnomocnika).

Powoda, zgodnie z podaną zasadą powinny obciążać w kwocie 712,14 zł (3.237 zł x 22 %), zaś pozwanego koszty powinny obciążać w kwocie 2.524,86 złotych (3.237 zł x 78 %). Powodowi zatem należy się zwrot kosztów w kwocie 977,86 zł ( 1.690 zł – 712,14 zł ). Powód bowiem powinien ponieść koszty w kwocie 712,14 zł, a poniósł 1.690 złotych. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

Sąd na postawie na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2010r., nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. w punktach 3 i 4 wyroku obciążył powoda i pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi, które wyniosły łącznie 146,86 zł. W przypadku powoda jest to kwota 32,31 zł., w przypadku pozwanego kwota 114,55 złotych.