Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łęczycy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 26 września 2023 r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wojciech Wysoczyński

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2023 r. w Ł.

w sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko B. K.

o zapłatę

zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.292,81 zł (dwa tysiące dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote 81/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie tj. dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie naliczanymi od dnia 4 października 2022 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.717 zł ( jeden tysiąc siedemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 74/23

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2022 r. powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła przeciwko pozwanej B. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zasądzenie kwoty 2.292,81 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty / pozew w EPU k.11-12/.

W dniu 18 listopada 2022 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc w całości, na skutek wniesienia przez pozwaną sprzeciwu.

Postanowienie o umorzeniu postępowania zostało wydane w dniu 22 listopada 2022 roku /nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sprzeciw, postanowienie k.13-15 /.

Pozwem z dnia 8 lutego 2023 r. powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł do Sądu Rejonowego w Łęczycy o zasądzenie od pozwanej kwoty 2.292,81 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty; ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kosztów poniesionych przez powódkę w elektronicznym postępowaniu upominawczym / pozew k. 2-6/.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 17 lutego 2023 r. uwzględniono roszczenia pozwu / nakaz zapłaty k. 30 /.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że powód nie wykazał legitymacji czynnej oraz nie udowodnił swojego roszczenia co do zasady jak i wysokości. W ocenie pozwanej brak jest dowodów, że zaakceptowała ona umowę oraz że otrzymała pieniądze od pożyczkodawcy. Powód nie udowodnił także, że w ramach zawartej umowy cesji nabył od pierwotnego wierzyciela wierzytelność wobec pozwanej.

/sprzeciw, k. 35-38/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 września 2021 r. pozwana B. K. zawarła z pożyczkodawcą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki refinansującej nr (...). Całkowita kwota pożyczki i refinansowania wyniosła 2561,03 zł, Prowizja 589,04 złote, całkowity koszt pożyczki 589,04 złote. Łączna kwota do spłaty wyniosła 3.150,07 złotych. Umowa została zawarta na okres 30 dni. Wskazana umowa pożyczki została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, poprzez zarejestrowanie konta Pożyczkobiorcy - na stronie internetowej pośrednika kredytowego - (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. /umowa k.23-25/.

Po upływie terminu do zwrotu pożyczki, pożyczkodawca wezwał pozwaną do zwrotu należności wynikającej z umowy pożyczki z dnia 2 września 2021 roku refinansującej nr (...) wezwanie k. 26/.

W dniu 3 marca 2022 roku, (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności . Przedmiotem cesji była umowa z dnia 2 września 2021 roku nr (...) zawarta z pozwaną B. K. / umowa cesji z załącznikiem k. 16 -19/.

W dniu 3 marca 2022 roku, (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności . Przedmiotem cesji była umowa z dnia 2 września 2021 roku nr (...) zawarta z pozwaną B. K. / umowa cesji z załącznikiem k. 20-22/.

Pismem z dnia 23 maja 2023 roku, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawiadomiła pozwaną o przelewie wierzytelności wynikającej z umowy z dnia 2 września 2021 roku refinansującej nr (...) oraz wezwał pozwaną do zwrotu należności wynikającej z umowy pożyczki / wezwanie k. 27 /.

Pozwana z tytułu swojego zobowiązania dokonała wpłat w łącznej wysokości 1.239,04 złotych / okoliczność uznana za przyznaną w trybie art. 230 k.p.c. /.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych wyżej dowodów. Sąd uznał za wiarygodne przywołane dowody z dokumentów, albowiem brak było okoliczności i jakichkolwiek dowodów przeciwnych, które podważałyby ich moc dowodową.

Sąd w trybie art. 230 k.p.c. uznał za przyznany przez stronę pozwaną fakt wpłat przez pozwaną z tytułu swojego zobowiązania łącznej kwoty 1.239,04 złotych.

Sąd uznał przedmiotowy fakt za przyznany, albowiem w dniu 21 czerwca 2023 roku, zobowiązano pełnomocnika pozwanej, aby w terminie 14 dni od daty doręczenia zobowiązania, odniósł się do zarzutu uznania roszczenia przez pozwaną poprzez dokonanie częściowych wpłat w łącznej wysokości 1.239,04 zł, zgłoszonego w piśmie powódki z dnia 27 marca 2023 roku, pod rygorem przyjęcia przez Sąd, że zgłoszony zarzut nie jest przez stronę pozwaną kwestionowany. Zobowiązanie doręczono pełnomocnikowi pozwanej w dniu 22 czerwca 2023 roku / k. 69 /. Do dnia wydania orzeczenia pełnomocnik pozwanej nie wykonał nałożonego przez Sąd zobowiązania. Mając na uwadze powyższe, Sąd w trybie art. 230 k.p.c. uznał za przyznany przez stronę pozwaną fakt uiszczenia przez pozwaną z tytułu swojego zobowiązania kwoty 1.239,04 złotych.

Dodatkowo pozwana mimo dwukrotnego wezwania na rozprawę celem przesłuchania nie stawiła się i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności. W konsekwencji tego brak był możliwości przesłuchania pozwanej.

Sąd zważył, co następuje:

powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zawarta przez pozwaną oraz pierwotnego wierzyciela – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowa była umową pożyczki (regulowaną w tytule XIX księgi trzeciej kc), którą zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1083) uważa się za umowę o kredyt konsumencki. Była to ponadto umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość w rozumieniu art. 5 pkt. 13 wskazanej ustawy. Zgodnie ze wskazanym przepisem umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to umowa o kredyt konsumencki zawierana z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, o której mowa w ustawie z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz. U. z 2012 r. poz. 1225).

Pozwanej bez wątpienia przysługiwał status konsumenta w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. Była bowiem osobą fizyczną, a dokonana czynność prawna niezwiązana bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową została dokonana z przedsiębiorcą.

Umowa została zawarta bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Taka forma zawarcia umowy była zgodna z art. 2 ust. 4 Ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 344) stanowiącym, iż świadczenie usługi drogą elektroniczną to wykonanie usługi świadczonej bez jednoczesnej obecności stron (na odległość), poprzez przekaz danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłanej i otrzymywanej za pomocą urządzeń do elektronicznego przetwarzania, włącznie z kompresją cyfrową, i przechowywania danych, która jest w całości nadawana, odbierana lub transmitowana za pomocą sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne.

W zawartej umowie pożyczki pozwana zobowiązała się do spłaty kwoty 3.150,07 zł do dnia 5 października 2021 roku4. Zgodnie z umową od dnia następującego po wskazanym dniu wierzyciel miał prawo naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ¹ kc, tj. dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie ( § 7 ust. 1 umowy ).

Zgodnie z art. 353 § 1 kc zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Ponadto zgodnie z art. 354 § 1 kc dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Pozwana ciążącego na niej obowiązku nie spełniła, w związku z czym powództwo było zasadne.

Na zasądzoną sumę złożyły się: kwota 1.937,86 zł tytułem zwrotu udzielonej pożyczki, oraz kwota 354,95 złotych łącznie 2.292,81 zł. Kwota odsetek kapitałowych została przy tym określona wprost w umowie, a roszczenie w tym zakresie nie budziło wątpliwości.

Zarzuty pełnomocnika pozwanej podnoszone w sprzeciwie okazały się chybione.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że powódka w sposób niebudzący wątpliwości wykazała swoją legitymację czynną. Do pozwu dołączono umowy cesji wierzytelności zawarte między powodem a poprzednim wierzycielem - (...) S.A. z siedzibą w W. oraz pomiędzy wskazanym a pierwotnym wierzycielem – stroną umowy pożyczki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanego treść złożonych dokumentów jest z punktu widzenia przedmiotowej sprawy kompletna.

W przedmiotowym przypadku, powódka załączyła do pozwu kserokopie umów przelewów wierzytelności z podpisami notarialnie poświadczonymi. Kserokopie umów zostały poświadczone co do zgodności z oryginałami przez występującego w sprawie radcę prawnego.

Z dokumentacji w sposób niebudzący wątpliwości wynikają strony umowy oraz ich przedmiot. Wierzytelności te przy obydwu umowach zostały wyszczególnione w załącznikach. Z dołączonych do pozwu dokumentów wynika, że umowy cesji podpisały osoby uprawnione do reprezentacji każdej ze spółek ( stron umowy ), a podpisy pod przedmiotowymi umowami zostały poświadczone notarialnie. Nie budzi wątpliwości, że przedmiotem przelewów była wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki refinansującej z dnia 2 września 2021 roku nr (...).

Zgodnie z dyspozycją art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. Jest to jedynie zmiana podmiotowa stosunku zobowiązaniowego. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy przelewu, wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami.

Całość powyższych rozważań prowadzi do wniosku, iż strona powodowa wykazała swoją legitymację procesową. Złożone do akt dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż przejście wierzytelności miało miejsce, wynika z nich bowiem kiedy i pomiędzy jakimi stronami doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, wobec kogo wierzytelność przysługiwała, jakie było źródło jej powstania oraz jaka była wysokość zadłużenia pozwanego w dacie nabycia wierzytelności przez powoda.

Skoro strona pozwana podnosi, że umowy cesji zostały zawarte przez osoby nieumocowane do działania to okoliczność te stosownie do treści art. 6 k.c. winna udowodnić - czego jednak nie uczyniła. Przepis ten stwierdza, że daną okoliczność powinna wykazać ta strona procesu, która wywodzi z niej skutki prawne. Dotyczy to faktów, na których opiera się powództwo i które winien udowodnić powód, jak np. istnienie i treść umowy przelewu wierzytelności legitymującej go do dochodzenia roszczenia wobec dłużnika, oraz faktów, na których pozwany opiera swoje niweczące taką legitymację zarzuty nieważności czy bezskuteczności umowy i które on z kolei wykazać powinien, jak np. podpisanie umowy w imieniu jej stron przez osoby do tego nieumocowane. Powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, że ten, kto zarzuca nieważność określonej czynności prawnej, ma obowiązek to udowodnić (tak np. w postanowieniu SN z dnia 16 października 2002 r., IV CK 178/02, OSNC Nr 2 z 2004 r., poz. 25, w postanowieniu SN z dnia 12 marca 2004 r., II CK 65/03, niepubl. lub w postanowieniu SN z dnia 21 kwietnia 2004 r., III CK 420/02, niepubl.). Pozwana nie sprostała ciężarowi dowodu w tym zakresie.

Chybiony był także zarzut braku legitymacji biernej pozwanego, sprowadzający się do zarzutów braku zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki oraz nieotrzymania jakichkolwiek środków finansowych od pierwotnego wierzyciela. Powód złożył do akt dokument umowy zawartej na odległość, na którym widnieją szczegółowe dane osobowe pozwanej, w tym numer PESEL oraz numer dowodu osobistego.

Wymaga podkreślenia, że pozwana z tytułu swojego zobowiązania dokonała wpłat w łącznej wysokości 1.239,04 złotych. Gdyby w rzeczywistości przedmiotowa umowa nie była przez pozwaną zawarta, pozwana nie dokonywałby na rzecz powódki i jej poprzedników prawnych jakichkolwiek wpłat.

Niezależnie od powyższego, wymaga zaznaczenia, iż zgodnie z art. 77 ² kc do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Zgodnie zaś z art. 77 ³ kc dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Z kolei art. 245 kpc dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Umowa zawarta przez pozwaną została zawarta na odległość, w formie dokumentowej. Wykorzystanie takiej formy tłumaczy brak podpisów stron pod zawartą umową. W umowie wskazano natomiast szczegółowo dane osobowe stron, w tym adres, nr PESEL oraz nr dowodu osobistego pozwanej. Spełnione zostały więc warunki z art. 77 ² kc, który reguluje zawarcie czynności prawnej w formie dokumentowej. Jak wskazuje się w literaturze: „przesłanka identyfikacji osoby składającej oświadczenie w formie dokumentowej jest spełniona wówczas, gdy treść dokumentu lub okoliczności związane z jego wystawieniem wskazują na osobę jego wystawcy. Chodzi tu o potencjalną możliwość identyfikacji, możliwość przypisania złożonego oświadczenia woli do danej osoby, a nie taki stopień pewności ustaleń, jaki wynika ze złożenia własnoręcznego podpisu na dokumencie pisemnym, czy kwalifikowanego podpisu elektronicznego oświadczenia woli złożonego w formie elektronicznej” ( J. Sadomski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 2 (art. 56–125), red. J. Gudowski, Warszawa 2021, art. 77(2)). Mając na uwadze powyższe należy więc stwierdzić niezasadność zarzutu niezawarcia umowy pożyczki. Fakt jej zawarcia został bowiem wykazany przez złożenie stosownych dokumentów.

Natomiast fakt, iż umowa zawarta w formie dokumentowej nie zawiera podpisów własnoręcznych czy też elektronicznych, nie pozostaje bez wpływu na jej moc dowodową w postępowaniu cywilnym. Jak trafnie wskazuje się w literaturze: „pismo niepodpisane, ale odpowiadające warunkom dokumentu (art. 77 ³ k.c.) i warunkom dowodu z dokumentów tekstowych (art. 243 ¹ k.p.c.) jest także dokumentem prywatnym, ale nie należy do grupy dokumentów sporządzonych w formie pisemnej albo elektronicznej. Tym samym dokument taki nie korzysta z żadnych domniemań prawnych, tj. z domniemania autentyczności (art. 253) ani z domniemania, iż wystawca tego dokumentu złożył zawarte w nim oświadczenie (art. 245). Dokument taki wyraża formę dokumentową i również – tak jak dokumenty prywatne wymienione w art. 245 – jest pełnoprawnym środkiem dowodowym (K. Knoppek [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1–366, red. T. Wiśniewski, Warszawa 2021, art. 245). Powódka wykazała roszczenie składając dokumentację, która m.in. dowodziła zawarcia umowy w formie dokumentowej. Jeżeli pozwana kwestionuje treść złożonych w sprawie dokumentów, w tym treść czy autentyczność umowy pożyczki zawartej w formie dokumentowej, winna przywołać dowody na poparcie swoich twierdzeń, stosownie do art. 232 zdanie 1 kpc, względnie w sposób przekonujący, wyczerpujący i szczegółowy opisać, dlaczego w jego ocenie złożone dowody są niewiarygodne. Przyjęcie przez pozwanego postawy biernej w sytuacji w której powód przedstawia wiarygodne dowody na poparcie faktów, z których wywodzi roszczenie, prowadzić musi do uwzględnienia roszczenia. Jakkolwiek pozwanego nie obciąża ciężar wykazania niezasadności roszczenia, to może on za pomocą tzw. dowodu przeciwnego negować dowody główne wysuwane przez powoda, a tym samym negować wynikające z nich fakty. W ten sposób strona pozwana może doprowadzić „do takiego stanu niepewności, określanego mianem non liquet (niejasne), sąd będzie musiał uznać, że dany fakt nie został przez jej przeciwnika udowodniony. A ponieważ skutki prawne mogą być wywodzone tylko z faktów wykazanych, opisany stan spowoduje przegranie sprawy przez podmiot obarczony ciężarem dowodu” (B. Janiszewska [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 1 (art. 1–55(4)), red. J. Gudowski, Warszawa 2021, art. 6). Jak trafnie wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego: „jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa” (Wyrok SN z 20.04.1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416, zob. też Wyrok SN z 20.12.2006 r., IV CSK 299/06, LEX nr 233051).

W przedmiotowej sprawie pozwana nie zrealizowała wskazanego ciężaru procesowego. Pozwana nie wskazała chociażby skąd na umowie pożyczki znalazły się jej szczegółowe dane osobowe (wystarczające do przyjęcia, że umowę zawarto w formie dokumentowej), oraz dlaczego pozwana z tytułu swojego zobowiązania dokonała wpłat w łącznej wysokości 1.239,04 złotych. Mimo dwukrotnego wezwania na termin rozprawy celem przesłuchania pozwana nie stawiła się i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności.

Sama negacja faktów, wykazanych w sposób niebudzący wątpliwości przez powódkę za pomocą dowodów wymienionych powyżej w uzasadnieniu, nie może zostać wobec tego uznana za skuteczną obronę. Jak już wywiedziono, nieskuteczne były także argumenty mające podważyć moc dowodową złożonych w sprawie dokumentów.

Odnosząc się do zarzutu sprawdzającego się do twierdzenia, że postanowienia umowy pożyczki, jaką pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem określające pozaodsetkowe koszty pożyczki stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 i jako takie nie wiążą pozwanej, podnieść należy co następuje.

W ocenie sądu nie zaistniały przesłanki z art. 385 ¹ § 1 k.c., które pozwalałyby uznać postanowienia umowy dotyczące prowizji od udzielenia kredytu za abuzywne.

Wysokość prowizji, została określona jasno, kwotowo w umowie. Wymaga bowiem zaznaczenia, że przed zawarciem umowy, pozwana otrzymała kartę informacyjną mała więc zatem możliwość zapoznania się z warunkami umowy i znała koszty związane z jej zawarciem. Nie podlega zatem badaniu pod kątem abuzywności, jeżeli została sformułowana w sposób jednoznaczny, co miało miejsce w przedmiotowej umowie.

Prowizja stanowi wynagrodzenie banku za wykonaną czynność bankową w postaci udzielenia pożyczki oraz pozwala pokryć stałe koszty związane z udzielaniem pożyczek.

Dodatkowo wysokość prowizji nie przekracza maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczanych według wzoru wskazanego w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. Prowizja ustalona przez strony w umowie wynosiła kwotę 589,04 zł.. Mając na uwadze czas trwania umowy i wysokość udzielonej pozwanej pożyczki, kwoty tej z pewnością nie można określić nadmierną.

Mając powyższe na uwadze roszczenia z pozwu należało uznać za zasadne.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 ¹ kc. Termin początkowy naliczenia odsetek wynikał wprost z umowy, co więcej przedmiotowe okoliczności nie były przez stronę pozwaną kwestionowane.

O kosztach procesu orzeczono stosownie do art. 98 § 1 k.p.c.. Na wskazane koszty złożyły się: opłata od pozwu oraz koszty zastępstwa procesowego powódki.

Mając na uwadze treść art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c. oraz fakt, że powódka wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kosztów poniesionych przez powódkę w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Sąd uwzględnił koszty poniesione przez powódkę w niniejszej sprawie oraz w elektronicznym postępowaniu upominawczym.