Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łęczycy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wojciech Wysoczyński

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2024 r. w Łęczycy, na rozprawie,

w sprawy z powództwa W. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. B. z siedzibą w Jordanowie

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.368,83 zł (pięć tysięcy trzysta sześćdziesiąt osiem złotych 83/100 ) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.017 ( trzy tysiące siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;

2.  nakazuje zwrócić pozwanemu ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 441,64 zł. ( czterysta czterdzieści jeden złotych 64/100 ) tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego uiszczonej w dniu 27.03.2024 roku nr. 5000090560760.

Sędzia Wojciech Wysoczyński

Sygnatura akt I C 65/24

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 19 stycznia 2024 roku, powód W. B. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. B. z siedzibą w J., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – adwokata wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 5.368,83 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 5 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych /pozew k. 3-4/.

Sąd Rejonowy w Łęczycy nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 16 lutego 2024 roku, uwzględnił roszczenie zgłoszone w pozwie / nakaz zapłaty k. 24 /.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 4 marca 2024 roku, pozwana reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu / sprzeciw k.29-30/.

Sąd Rejonowy zważył:

W dniu 1 listopada 2023 roku, doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki A. nr rejestracyjny (...), należący do poszkodowanego P. G. / bezsporne /.

Sprawca wypadku w chwili zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego u strony pozwanej / bezsporne, pismo (...) k. 7/.

Szkoda w pojeździe marki A. nr rejestracyjny (...) była likwidowana przez (...) SA w W. na podstawie umowy o współpracy w zakresie bezpośredniej likwidacji szkód.

W ramach bezpośredniej likwidacji szkody (...) S.A. działała w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń sprawcy szkody – pozwanej / bezsporne /.

W toku postępowania likwidacyjnego, w dniu 5 grudnia 2023 roku, (...) S.A. w W. uznała szkodę w przedmiotowym pojeździe i wypłaciła poszkodowanemu kwotę 2.454,68 złotych – zgodnie ze sporządzonym kosztorysem naprawy / bezsporne, pismo k. 8 /.

Umową cesji wierzytelności z dnia 6 grudnia 2023 roku, poszkodowany P. G. dokonał przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania na rzecz strony (...) Spółka z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w P. / cesja k. 9/.

Następnie w dniu 22 grudnia 2023 roku, umowa cesji wierzytelności została zawarta pomiędzy (...) Spółka z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w P., a powodem / cesja k.9v/.

Pismem z dnia 3 stycznia 2024 r. powód wezwał pozwaną do dopłaty brakującej części odszkodowania / wezwanie k. 10-11/.

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki A. wynosił 8.584,64 złote brutto.

Nie wszystkie uszkodzenia pojazdu powstały w zgłaszanej szkodzie. Uszkodzenia nie związane ze szkodą to: uszkodzenie drzwi tylnych lewych, i częściowe uszkodzenia na rancie felgi tylnej lewej. Nie jest możliwe ustalenie czy w pojeździe były wykonywane naprawy niezgodnie z technologią producenta i jakiej jakości części zostały uszkodzone. Czynności te należało wykonać w trakcie oględzin pojazdu po szkodzie. Obecnie jest to niemożliwe do stwierdzenia / opinia biegłego k. 56-64/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niebudzących wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Istotna dla ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie okazała się sporządzona w niniejszej sprawie opinia biegłego. Opinia jest jasna, spójna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, odpowiadała w sposób jednoznaczny i logiczny na postawione w tezie dowodowej pytania, a nadto została sporządzona przez osobę o niezbędnych do tego kwalifikacjach.

Co istotne, po złożeniu przez biegłego pisemnej opinii, pełnomocnicy stron nie wnosił ani o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ani też o zobowiązanie biegłego do złożenia opinii uzupełniającej akceptując tym samym zaprezentowane w opinii wnioski.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Pozwana w niniejszej sprawie odpowiada wobec poprzednika prawnego powoda jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej osoby, która jako posiadacz samoistny mechanicznego środka komunikacji wyrządziła poszkodowanemu szkodę w mieniu w związku z ruchem tego środka komunikacji (art. 822 § 1 k.c. i art. 19 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 436 § 2 k.c. zw. z art. 415 k.c.).

Szkoda w pojeździe była likwidowana przez (...) S.A. w W., na podstawie umowy o współpracy w zakresie bezpośredniej likwidacji szkód. W ramach bezpośredniej likwidacji szkody (...) S.A. w W. działała w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń sprawcy szkody – pozwanej.

Legitymacja bierna strony pozwanej była niesporna. Przedmiotem sporu była zaś wysokość poniesionej szkody.

Naprawienie szkody następuje według wyboru poszkodowanego, jak to stanowi art. 363 § 1 i § 2 k.c.

Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( por. uchwała 7 sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11, LEX nr 1129783, www.sn.pl, Biul.SN 2012/4/5).

Obowiązujące przepisy prawa nie ograniczają praw poszkodowanego do żądania ustalenia odszkodowania z uwzględnieniem cen części oryginalnych. Należy zwrócić uwagę, iż odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego. Tym samym, jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu (uzasadnienie postanowienia SN z dnia 20 czerwca 2012 roku, sygn. akt III CZP 85/11, LEX nr 1289199). W przywołanym powyżej postanowieniu SN podkreślił, że jeżeli uszkodzeniu uległy części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu mechanicznego, i zachodzi konieczność ich wymiany na nowe, regułą powinno być stosowanie części oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu mechanicznego lub równoważnych oryginalnym, tj. wyprodukowanych przez producenta części, który dostarcza producentowi pojazdu części do montażu pojazdów, zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta pojazdu.

Niewątpliwe zatem poszkodowany posiada uprawnienie do żądania ustalenia odszkodowania według cen nowych części oryginalnych. Uprawnienie to jest niezależnie od wieku pojazdu, stanu jego eksploatacji oraz tego, że w obrocie handlowym znajdują się części nieoryginalne. Podkreślić należy, że odstępstwo od tego i zastosowanie zasady compensatio lucri cum damno mogłoby mieć miejsce tylko wyjątkowo, gdyby zastosowanie nowych oryginalnych części w sposób istotny spowodowało wzrost wartości pojazdu uszkodzonego w stosunku do stanu sprzed wyrządzenia szkody. Wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. pozwany nie wykazał, aby taka sytuacja w przedmiotowej sprawie zaistniała.

Wysokość celowych, koniecznych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy powypadkowej przedmiotowego pojazdu, wynosi 8.584,64 złote brutto.

W toku postępowania likwidacyjnego wypłacono kwotę 2.454,68 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów naprawy, a zatem żądanie powoda z tego tytułu w całości było zasadne.

Po pomniejszeniu kwoty szkody wskazanej przez biegłego o sumę wypłaconą poszkodowanemu przez (...) S.A. do zapłaty pozostaje kwota 6.129,96 złotych ( 8.584,64 zł. - 2.454,68 zł. = 6.129,96 zł.). Mając na uwadze treść art. 321 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie, z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Szkoda w pojeździe była likwidowana przez (...) S.A., na podstawie umowy o współpracy w zakresie bezpośredniej likwidacji szkód – tzw. (...). W ramach bezpośredniej likwidacji szkody (...) S.A. działała w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń sprawcy szkody - (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W..

Niewątpliwie w systemie (...) różna jest data zawiadomienia o wypadku własnego ubezpieczyciela i ubezpieczyciela sprawcy kolizji. Motywem wprowadzenia systemu (...) było doprowadzenie do poprawy sytuacji osób poszkodowanych w kolizjach drogowych poprzez przyspieszenie i usprawnienie procedury likwidacyjnej. W związku z tym, system nie może pogarszać ich sytuacji w porównaniu do wariantu „tradycyjnego” zgłoszenia roszczeń. Skoro ubezpieczyciel (...) i ubezpieczyciel sprawcy zawierają z sobą umowę wzajemnej likwidacji szkód, należy uznać, że zawiadomienie o kolizji pierwszego z nich powinno być traktowane również jako zawiadomienie drugiego. Poszkodowany nie może bowiem tracić na wewnętrznych układach zakładów ubezpieczeń. Dodatkowo pismem z dnia 3 stycznia 2024 r. powód wezwał pozwaną do dopłaty brakującej części odszkodowania, jednak naliczenie odsetek od tego terminu stałoby w sprzeczności z treścią 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz spowodowałoby nieakceptowaną dla poszkodowanych sytuację konieczności powadzenia „dwóch” postępowań likwidacyjnych.

W dniu 5 grudnia 2023 roku, (...) S.A. zakończył postępowanie likwidacyjne. Decyzja zakończyła postępowanie likwidacyjne prowadzone w systemie (...) i od tego dnia pozwany pozostaje w zwłoce ze spełnieniem żądanego świadczenia. Z uwagi na powyższe o odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Powód wygrał proces, wobec powyższego, Sąd obciążył stronę pozwaną obowiązkiem zapłaty wszystkich kosztów procesu w przedmiotowej sprawie. Na ich sumę składają się: 400 złotych – opłata od pozwu, 800 złotych – zaliczka na poczet dowodu z opinii biegłego, 1.817 złotych wynagrodzenie pełnomocnika z wyboru.

O zwrocie pozwanemu niewykorzystanej zaliczki ( punkt 2 wyroku ) orzeczono na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Sędzia Wojciech Wysoczyński