Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łęczycy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Wojciech Wysoczyński

Protokolant stażysta Kinga Sobolewska

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2024 r., w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa W. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedziba w W.

o zapłatę kwoty 5.050 złotych

1.  na podstawie art. 199 § 1 pkt. 2 k.p.c. odrzuca pozew co do kwoty 1.014,94 (jeden tysiąc czternaście złotych 94/100 );

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz W. P. kwotę: 3.903,34 zł (trzy tysiące dziewięćset trzy złote 34/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 października 2019r. do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz W. P. kwotę 1.276,09 ( jeden tysiąc dwieście siedemdziesiąt sześć złotych 09/100), tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia Wojciech Wysoczyński

Sygn. akt I C 57/23

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Łęczycy, w dniu 27 grudnia 2022 roku, powódka W. P., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5.050,00 zł, tytułem dalszego częściowego odszkodowania za szkodę w pojeździe powódki wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 września 2019 roku do dnia zapłaty oraz o zasadzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych

(pozew – k. 3 – 4v)

W dniu 6 lutego 2023 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem strony powodowej.

(nakaz zapłaty – k. 89)

Sprzeciw od powyższego nakazu w dniu 20 lutego 2023 roku wniósł (...) S.A., zaskarżając go w całości, podnosząc zarzut powagi rzeczy osądzonej oraz wnosząc z ostrożności o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 94 - 96)

Postanowieniem z dnia 31 marca 2023 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy zawiesił postępowanie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania I C 92/20 Sądu Rejonowego w Łęczycy.

(postanowienie – k. 113)

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2024 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy podjął postępowanie zawieszone w dniu 31 marca 2023 roku.

(postanowienie – k. 118)

Na dalszym etapie strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. P. jest właścicielem samochodu marki B. (...) o nr rej (...). Samochód powyższy został uszkodzony w kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 18 września 2019 roku. Sprawcą zdarzenia był drugi uczestnik zdarzenia drogowego, który posiadał wykupione ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

Poszkodowana zgłosiła szkodę pozwanemu, w dniu 18 września 2019 roku., który uznał swoją odpowiedzialność i w wyniku przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego ustalił wysokość szkody w pojeździe marki B. na kwotę 8.214,57zł, która to kwota, w dniu 7 listopada 2019 roku, została przelana na rachunek bankowy powódki.

(bezsporne)

Na zlecenie powódki, w dniu 10 października 2019 roku PHU (...) i (...) J. D. w Ł., wyliczył koszt naprawy samochodu marki B. (...) o nr rej (...), na kwotę 21.329,11zł.

(wydruk opinii wraz z kalkulacją naprawy nr AX19-1010, k. 23 – 31)

Pismem datowanym na dzień 17 marca 2020 roku, W. P. wezwała (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty odszkodowania za uszkodzony pojazd w łącznej wysokości 21.329,11zł.

Pismem z dnia 30 marca 2020 roku pozwany odmówił powódce wypłaty kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia od tych, które już zrekompensował wypłaconym odszkodowaniem.

(kopia pisma powódki – k. 22, wydruk pisma ubezpieczyciela – k. 32)

Wartość pojazdu powódki przed szkodą wynosił 123.000zł, a wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 106.500zł. Koszt naprawy samochodu B. (...) o nr rej (...), po uszkodzeniu w dniu 18 września 2019r., z zastosowaniem część oryginalnych wszystkich producentów wyniósłby 17.199,63zł. W związku z uszkodzeniem elementów zawieszenia oraz obręczy koła przedniego lewego, sprawdzenie i ewentualne ustawienie geometrii było w samochodzie powódki konieczne.

Natomiast uzasadniony koszy naprawy uszkodzeń wykonanej przy średniej stawce za roboczogodzinę z zastosowaniem wyłącznie części oryginalnych producenta pojazdu
z dystrybucji ASO B. wynosił 22.117,97 zł.

(opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów i kosztów naprawy P. J. - k. 95-102; opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów i kosztów naprawy P. J. - k. 165-166 z załączonych akt sprawy I C 92/20, a nadto kopia opinii – k. 34 – 41 oraz kopia opinii uzupełniającej – k. 78 -79)

Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2022 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy zasądził od (...) S.A. na rzecz W. P. kwotę 8.985,06 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 października 2019 roku do dnia zapłaty; 300,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 marca 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 200,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 maja 2020 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo.

Wyrok został wydany w związku z pozwem wniesionym przez powódkę, w którym to domagała się zasądzenia kwoty 10.000,00 zł tytułem częściowego odszkodowania za szkodę w pojeździe powódki wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 września 2019 roku do dnia zapłaty.

(kopia wyroku – k. 7,7v, wyrok – k. 215-216 z załączonych akt sprawy I C 92/20)

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 5 sierpnia 2022 roku wydanego w sprawie I C 92/20 wniosła strona powodowa.

(apelacja – k. 238 - 240 z załączonych akt sprawy I C 92/20)

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 9 maja 2024 roku wydanym w sprawie III Ca 1924/22 zmienił zaskarżony wyrok w sprawie I C 92/20 w ten sposób, że zasądzoną kwotę 8.985,06 zł podwyższył do kwoty 10.000,00 zł.

(wyrok – k. 255 z załączonych akt sprawy I C 92/20)

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zgromadzone w aktach sprawy, albowiem, w ocenie Sądu, w toku postępowania nie ujawniła się żadna okoliczność, która podważyłaby wiarygodność tych dowodów. Jednocześnie znaczną część ustaleń Sąd poczynił także na podstawie załączonych do akt niniejszej sprawy akt sprawy I C 92/20.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie W. P. dochodzi dopłaty do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w samochodzie marki B. (...) o nr rej (...). Bezsporna była w rozpoznawanej sprawie zasada odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń. Niemniej pozwany podniósł zarzut powagi rzeczy osądzonej wobec faktu, iż w sprawie I C 92/20 Sąd ustalił uzasadniony koszt naprawy pojazdu i na tej podstawie wydał wyrok, który zaspokajał całość roszczenia powódki.

Stosownie do treści art. 822§1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz, której została zawarta umowa ubezpieczenia. Co do zasady zakres obowiązku odszkodowawczego określa umowa. Mając jednak na uwadze fakt, że jest to umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu, zauważyć należy, iż tak, co do przedmiotu ubezpieczenia, jak i zakresu obowiązku odszkodowawczego podlega ona rygorom określonym w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszem Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U z 2019, poz. 2214).

W myśl art. 34 ust. 1 powyższej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Jeżeli chodzi o zakres odszkodowania, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym (art. 36 ust. 1 powołanej powyżej ustawy) oraz do wysokości określonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Nie ma różnicy w pojęciu szkody w rozumieniu ogólnych przepisów prawa cywilnego i szkody w rozumieniu prawa ubezpieczeniowego. Do ustalenia szkody przy ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego i znajduje zastosowanie, obowiązująca w prawie cywilnym, zasada pełnego odszkodowania, która odnosi się do szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego poszkodowanemu.

Zgodnie z art. 363§1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie szkody było niemożliwe albo gdyby pociągało dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Świadczenie zakładu ubezpieczeń zawsze sprowadza się przy tym do zapłaty określonej sumy pieniężnej.

W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniach wyroków z dnia 8 marca 2018r., II CNP 32/17, LEX nr 2497991 oraz z dnia 12 kwietnia 2018r., II CNP 43/17, LEX nr 2490615, wyjaśnił, iż z art. 822§1 k.c. wynika, że obowiązek ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej polega na zapłacie określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone przez ubezpieczonego osobom trzecim, a więc na spełnieniu świadczenia pieniężnego. W judykaturze przyjmuje się (por.m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002r., V CKN 903/00, OSNC 2003, nr 1, poz. 15; postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006r., III CZP 76/05, LEX nr 175463, uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z 17 maja 2007r., III CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144), że poszkodowany może, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Przepis art. 822§1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363§1 k.c. w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji. Powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar (por. wyroki Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1988r., I CR 151/88, LEX nr 8894, i z 16 maja 2002r., V CKN 1273/00, LEX 55515, postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006r., III CZP 76/05, LEX nr 175463).

Należne poszkodowanemu odszkodowanie odpowiada niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania (por. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., III CZP 80/01, OSNC 2012, nr 10, poz. 112 i z dnia 17 maja 2007r., III CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1994r., III CZP 71/94, OSNC 1994, nr 12, poz. 234, z dnia 15 listopada 2001r., III CZP 68/01,OSNC 2002, nr 6, poz. 74, z dnia 13 czerwca 2013r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51, z dnia 14 września 2006r., III CZP 65/06, OSNC 2007, nr 6, poz. 83, z dnia 26 lutego 2006r., III CZP 5/06, OSNC 2007, nr 1, poz. 6, z dnia 24 sierpnia 2017r., III CZP 20/17, OSNC 2018, nr 6, poz. 56 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972r., II CR 425/72, OSNC 1973, nr 6, poz. 111, z dnia 20 lutego 1981r., I CR 17/81, OSNC 1981, nr 10, poz. 199, z dnia 11 grudnia 1997r., I CKN 385/97, LEX nr 50530, z dnia 16 stycznia 2002r., IV CKN 635/00, LEX nr 78370, z dnia 20 lutego 2002r., V CKN 903/00, OSNC 2003, nr 1, poz. 15, z dnia 11 czerwca 2001r., V CKN 266/00, OSP 2002, nr 3, poz. 40, z dnia 20 lutego 2002r., V CKN 908/00, LEX nr 54365, z dnia 12 lutego 2004r., V CK 187/03, Wokanda 2004/7-8/15, z dnia 21 sierpnia 2012r., II CSK 707/12, OSNC 2014, nr 4, poz. 48, i z dnia 8 września 2017r., II CSK 857/16, LEX nr 2427137).

Stanowisko Sądu Najwyższego w rozpatrywanym zakresie jest utrwalone do tego stopnia, że za niezgodne z prawem są uznawane przez ten Sąd orzeczenia, w których stanowisko to jest podważane przez sądy powszechne. W szczególności, Sąd Najwyższy ocenił jako niezgodny z prawem wyrok sądu powszechnego, w którym doszło do oddalenia powództwa z tego powodu, że poszkodowany nie dokonał naprawy pojazdu i sprzedał go, a domagał się naprawienie szkody w wysokości odpowiadającej hipotetycznym kosztom naprawy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018r., II CNP 41/17, LEX nr 2481973; z dnia 8 marca 2018r., II CNP 32/17, LEX nr 2497991, i z dnia 12 kwietnia 2018r., II CNP 43/17, LEX nr 2490615).

Idąc dalej wskazać należy ze względu na opisany wyżej zarzut powagi rzeczy osądzonej, że zgodnie z art. 366 k.p.c. wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Oznacza to, że rozstrzygnięcie, jakie zapadło na mocy powołanego prawomocnego wyroku jest ostatecznie wiążące w stosunkach między tymi stronami. Niemniej zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych wiąże inne osoby.

Z uwagi na powyższe podnieść należy, że powołany prawomocny wyrok wydany w sprawie I C 92/20 przez Sąd Rejonowy w Łęczycy, zmieniony następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 9 maja 2024 roku wydanym w sprawie III Ca 1924/22 wiązał Sąd przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy. W uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2014 r. wydanego w sprawie sygn. akt V CSK 433/13 wskazano, że „według art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Z prawomocnością orzeczenia sądowego (zarówno w ujęciu materialnym, jak i formalnym) związana jest powaga rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.), przy czym jest to konstrukcja prawna odmienna - choć ściśle powiązana - z regulacją art. 365 § 1 k.p.c. Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Występuje natomiast skutek pozytywny (materialny) rzeczy osądzonej przejawiający się w tym, że rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu (rzecz osądzona) stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku, a więc w ostatecznym rezultacie procesu uwzględniającym stan rzeczy na datę zamknięcia rozprawy”.

Natomiast w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2015 r. wydanego w sprawie o sygn. akt IV CSK 726/14 wskazano, iż „granice mocy wiążącej prawomocnego wyroku zakreśla jego sentencja, zaś motywy zawarte w uzasadnieniu tylko w takim zakresie, w jakim stanowią konieczne uzupełnienie rozstrzygnięcia i są konieczne dla wyjaśnienia jego zakresu. Nie są w takim wypadku wiążące dla sądu orzekającego w późniejszej sprawie zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocena prawna dokonane w sprawie rozpoznawanej uprzednio, chyba że stanowią kwestię prejudycjalną. (...) Prejudycjalność zachodzi wówczas, gdy pomiędzy prawomocnym orzeczeniem oraz toczącą się sprawą zachodzi szczególny związek polegający na tym, że prawomocne orzeczenie oddziałuje na rozstrzygnięcie toczącej się sprawy, a nadto dotyczy rozstrzygnięcia dokonanego w stosunku do tych samych stron lub podmiotów objętych rozszerzoną prawomocnością orzeczenia”.

Kwestia wyliczenia wartości kosztów naprawy pojazdu, ma charakter ustaleń faktycznych, a nie prawnych co powoduje, że ustalenia Sądu rozpoznającego sprawę o sygn. akt 92/20 są wiążące jedynie w zakresie dochodzenia przez powódkę kwoty 10.000,00 zł tytułem częściowego odszkodowania za szkodę w pojeździe powódki, gdyż w takim zakresie Sąd ten badał sprawę.

Kluczowym w niniejszej sprawie jest fakt, iż zarzut powagi rzeczy osądzonej sformułowany przez stronę pozwaną w niniejszej sprawie podniesiony został jeszcze przed prawomocnym zakończeniem postępowania I C 92/20. Dopiero bowiem Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 9 maja 2024 roku wydanym w sprawie III Ca 1924/22 zmienił wyrok wydany przez Sąd I instancji w ten sposób, że zasądzoną kwotę 8.985,06 zł tytułem odszkodowania podwyższył do kwoty 10.000,00 zł, a zatem ostatecznie orzeczono w wysokości żądanej wówczas pierwotnie przez stronę powodową.

Z uwagi na powyższe uznać należy, że, uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu B. (...) o nr rej (...), w zakresie wyłącznie pozostającym w związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym z dnia 18 września 2019 roku winny wbrew stanowisku strony pozwanej uwzględniać uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń wykonanej przy średniej stawce za roboczogodzinę z zastosowaniem wyłącznie części oryginalnych producenta pojazdu z dystrybucji ASO B., a tym samym stanowiły one kwotę 22.117,97 zł. W ocenie Sądu taka też kwota winna stanowić kwotę należnego odszkodowania, która w całości zrekompensuje szkodę powstałą w majątku poszkodowanej. Należy bowiem podkreślić, iż na etapie niniejszego postępowania strona pozwana nie udowodniła, iż w uszkodzonym pojeździe w dniu zdarzenia miałyby być zainstalowane części inne niż te, które pierwotnie zostały zamontowane przez producenta pojazdu. Z tego też względu Sąd doszedł do przekonania, iż poszkodowana mogła oczekiwać, iż należna kwota odszkodowania zostanie ustalona w oparciu nie o ceny części oryginalnych wszystkich producentów, a części oryginalnych producenta pojazdu, gdyż takie to części pierwotnie były zamontowane w przedmiotowym pojeździe.

Ponadto podnieść należy przy tym należy, iż na etapie postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel wypłacił na rzecz poszkodowanej kwotę 8.214,57 zł, która to kwota, w dniu 7 listopada 2019 roku, została przelana na rachunek bankowy powódki. Natomiast w postępowaniu I C 92/20 w którym W. P. dochodziła jedynie częściowego odszkodowania i ostatecznie po dokonaniu zmiany wyroku Sądu I instancji przez Sąd Okręgowy zasądzono z tego tytułu poszkodowanej kwotę 10.000,00 zł (gdzie początkowo Sąd I instancji zasądził 8.985,06 zł).

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności wskazać należy, iż poszkodowanej z tytułu odszkodowania pozostaje do dopłaty kwota 3903,34 zł (22.117,97 zł - 8.214,57 zł – 10.000,00 zł). Taką też kwotę Sąd zasądził w pkt 2 wyroku.

Jednocześnie Sąd odrzucił pozew co do kwoty 1.014,94 zł tj. kwoty stanowiącej różnicę między kwotą zasądzoną ostatecznie przez Sąd Okręgowy w wymiarze 10.000,00 zł, a kwotą zasądzoną przez Sąd I instancji w wysokości 8.985,06 zł.

Zgodnie bowiem z art. 199 §1 pkt 2 kpc Sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Należy tutaj kolejny raz podkreślić, iż powódka wystąpiła z pozwem w niniejszej sprawie jeszcze przy wydaniem rozstrzygnięciem przez Sąd Okręgowy. Tym samym roszczenie powódki w dniu wytoczenia powództwa obejmowało wówczas także kwotę, która następnie została ostatecznie prawomocnie zasądzona na skutek zmiany dokonanej przez Sąd Odwoławczy. Uwzględniając zatem Wyrok Sądu Okręgowego z dnia 9 maja 2024 roku uznać należało, iż roszczenie co do kwoty 1.014,94 zł, było już przedmiotem wyżej wskazanego rozstrzygnięcia, a co za tym idzie pozew w tym zakresie należało odrzucić.

Jednocześnie w zakresie pozostałej kwoty żądanej przez stronę powodową na etapie niniejszego postępowania Sąd oddalił powództwo o czym to orzekł w pkt 3 wyroku. Na etapie niniejszego postepowania strona powodowa nie udowodniła bowiem, iż wysokość szkody poniesionej przez poszkodowana miałaby przekraczać kwotę 22.117,97 zł.

O należnych odsetkach od kwoty zasądzonej w pkt 2 wyroku, Sąd orzekł na podstawie art. 359§1 k.c., 481§1 i §2k.c. i 817§1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2019r., poz. 2214), zgodnie, z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W rozpoznawanej sprawie, pozwany przyjął zgłoszenie szkody w dniu 18 września 2019r., tym samym 30-dniowy termin do wypłaty należnego powódce świadczenia upłynął w dniu 18 października 2019r. W realiach rozpoznawanej sprawy nie zachodziły przy tym żadne okoliczności szczególne, które uniemożliwiłyby stronie pozwanej wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości świadczenia, a zatem było ono wymagalne w dniu 18 października 2019r. Od dnia następnego, tj. od dnia 19 października 2019r., pozwany pozostawał w zwłoce z zapłatą należnego na rzecz powódki świadczenia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98§1 ¹ k.c., stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Poniesione przez powódkę koszty w sprawie wynosiły 2.200,00 zł (400,00 zł opłata sądowa od pozwu, 1.800,00 zł koszty zastępstwa procesowego). Pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 1.817,00 zł, na którą złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.800,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17zł. Zatem łącznie koszty procesu wyniosły 4.017,00 zł (2.200,00 zł + 1.817,00 zł).

Powódka przegrała sprawę w 23%, a pozwany przegrał sprawę w 77%. Powódka powinna ponieść koszty sądowe w kwocie 923,91 zł (4.017,00 zł x 23%), poniosła je w wysokości 2.200,00 zł, należało, zatem zasądzić na jej rzecz od pozwanego kwotę 1.276,09 zł (2.200,00 zł – 923,91 zł), o czym Sąd orzekł w pkt 4 wyroku.

Mając na względzie powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

Sędzia Wojciech Wysoczyński