Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łęczycy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2025 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wojciech Wysoczyński

Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2025 roku

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko K. S. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.900,00 zł (dwa tysiące dziewięćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 lutego 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.634,00 zł (dwa tysiące sześćset trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

III.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego
w Łęczycy kwotę 3.343,14 zł (trzy tysiące trzysta czterdzieści trzy złote czternaście groszy) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci wynagrodzenia biegłego.

Sędzia Wojciech Wysoczyński

Sygnatura akt I C 41/24

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2023 roku, A. S. reprezentowany przez radcę prawnego wystąpił do Sądu Rejonowego w Łęczycy z pozwem przeciwko K. S. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) wnosząc o zasądzenie kwoty 2.900,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2022 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa prawnego.
W uzasadnieniu podniesiono, iż strony zawarły umowę o dzieło, której przedmiotem miało być wykonanie przez pozwaną marynarki za cenę 2.900,00 zł. Wskazano, że powód od umowy odstąpił i domaga się zwrotu uiszczonej ceny.

(pozew – k. 3 -5)

W dniu 19 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem strony powodowej.

(nakaz zapłaty – k. 78)

W dniu 10 lutego 2024 roku strona pozwana skierowała do Sądu Rejonowego
w Łęczycy sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc
o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu zakwestionowano skuteczność dokonanego przez powoda odstąpienia od umowy.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 83 – 87)

Pismem procesowym z dnia 19 kwietnia 2024 roku pełnomocnik powoda wskazał, że podstawą prawną dochodzonych należności jest art. 560 k.c. w zw. z art. 638 k.c.. Powołano się przy tym na istnienie wady istotnej w wykonaniu marynarki, która stanowiła podstawę odstąpienia od umowy.

(pismo procesowe powoda – k. 159 – 160v)

Pismem procesowym z dnia 20 września 2024 roku pozwana wniosła „o umorzenie postępowania” ze względu na przedawnienie się roszczenia powoda z tytułu rękojmi, wskazując, że termin przedawnienia miał upłynąć 18 grudnia 2023 roku tj. z upływem 2 lat od odebrania marynarki, co stanowić miało naruszenie art. 43c ust. 1 ustawy o prawach konsumenta.

(pismo procesowe pozwanej – k. 256 - 259)

Na dalszym etapie strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana K. S. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą pod firmą (...). Przedmiotem działalności pozwanej jest sprzedaż detaliczna odzieży.

( bezsporne, wyciąg z CEi IDG k. 9).

A. S. zawarł w październiku 2021 roku, z K. S. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w B. umowę o dzieło, której przedmiotem miało być wykonanie marynarki dwurzędowej, zgodnie ze specyfikacją wskazaną przez powoda. Wynagrodzenie pozwanej za wykonanie przedmiotowego dzieła stanowić miało kwotę 2.900,00 zł. Umowa została zawarta w formie ustnej. Przy zawarciu umowy pozwana działała jako przedsiębiorca.

(bezsporne, a ponadto przesłuchanie powoda [00:07:22 – 00:54:47] – k. 346-347 w zw. z wyjaśnieniami informacyjnymi [00:05:41 -01:13:06] – k. 151-152; przesłuchanie pozwanej [00:54:47 – 01:08:32] – k. 347, 347v w zw. z wyjaśnieniami informacyjnymi [01:13:06 – 02:03:08] – k. 152-153)

W dniu 4 listopada 2021 roku powód uiścił zaliczkę w kwocie 1.500,00 zł, zaś w dniu 18 grudnia 2021 roku pozostałą część umówionej kwoty tj. 1.400,00 zł.

(kopia paragonów – k. 11, k. 92)

W dniu 4 grudnia, 10 grudnia oraz 18 grudnia 2021 roku powód dokonał kolejnych przymiarek marynarki. Ostatnia z przymiarek w dniu 18 grudnia 2021 roku, odbyła się pod dużą presją czasu. Powód nie miał czasu, aby dokładnie zapoznać się z jej wykonaniem. Przymiarki w dniu 18 grudnia 2021 roku, powód dokonał ostatecznie w domu i po stwierdzeniu dalszych wad w jej wykonaniu zwrócić marynarkę pozwanej celem wykonania dalszych poprawek.

(przesłuchanie powoda [00:07:22 – 00:54:47] – k. 346-347; przesłuchanie pozwanej [00:54:47 – 01:08:32] – k. 347, 347v)

Ostatecznie po wykonaniu dalszych poprawek marynarka została powodowi przesłana 4 stycznia 2022 roku. W tym też dniu powód stwierdził istnienie dalszych wad w tym fakt, iż nie posiada ona cech marynarki dwurzędowej.

(przesłuchanie powoda [00:07:22 – 00:54:47] – k. 346-347)

Dnia 4 stycznia 2022 roku powód skierował do pozwanej prośbę o dokonanie poprawek
w wykonanej marynarce wskazując na liczne wady w jej wykonaniu.

(kopia wiadomości mailowej - k. 12, k. 94)

W dniu 6 stycznia 2022 roku pozwana zaproponowała na dzień 8 stycznia 2022 roku spotkanie wskazując przy tym, że termin odbioru marynarki po poprawkach to dzień 15 stycznia 2022 roku. Pozwana przychyliła się przy tym do wykonania części poprawek tj. tych które nie są wynikiem szkody na produkcie do której przyczynił się powód.

(kopia wiadomości mailowej - k. 14, k. 95, k. 161)

Dnia 7 stycznia 2022 roku powód poinformował pozwaną, że nie zdoła dotrzeć na przymiarkę w dniu 8 stycznia 2022 roku.

(kopia wiadomości mailowej - k. 96, k. 164)

Wiadomością mailową z dnia 10 stycznia 2022 roku pozwana poinformowała powoda o możliwości spotkania wyjątkowo w sobotę (miałby to być 15 stycznia 2022 roku).

(kopia wiadomości mailowej - k. 97)

W dniu 12 stycznia 2022 roku powód odmówił spotkania w najbliższą sobotę z uwagi na urodziny ojca, wskazał przy tym, że jest dostępny w innych dniach tygodnia tj. od poniedziałku do piątku.

(kopia wiadomości mailowej - k. 98, k. 172)

Dnia 12 stycznia 2022 roku pozwana wskazała, że proponuje spotkanie w piątek 14 stycznia 2022 roku albo kolejną sobotę 22 stycznia 2022 roku.

(kopia wiadomości mailowej - k. 99, k. 167)

Wiadomością mailową z dnia 14 stycznia 2022 roku powód odmówił spotkania w tym dniu, wskazał przy tym, że jest dostępny w innych dniach tygodnia tj. od poniedziałku do piątku w godzinach 9:00 – 20:00.

(kopia wiadomości mailowej - k. 100, k. 175)

Dnia 15 stycznia 2022 roku powód wskazał na ostateczny termin wykonania poprawek do dnia 21 stycznia 2022 roku, wskazując przy tym, że w przeciwnym razie będzie zmuszony odstąpić od umowy oraz odmawiając spotkania w dniu 22 stycznia 2022 roku.

(kopia wiadomości mailowej - k. 17, k. 101)

Wiadomością mailową z dnia 19 stycznia 2022 roku pozwana odmówiła dalszej korespondencji, zarzucając przy tym powodowi, że jego zachowanie nosi znamiona „nękania”
i wezwała powoda do przesłania egzemplarza umowy.

(kopia wiadomości mailowej - k. 102, 179)

Po otrzymaniu przez powoda powyższej wiadomości dotyczącej m.in. nękania zaprzestał on z pozwaną dalszego kontaktu i utrzymywania korespondencji mailowej.

(przesłuchanie powoda [00:07:22 – 00:54:47] – k. 346-347 w zw. z wyjaśnieniami informacyjnymi [00:05:41 -01:13:06] – k. 151-152)

Pismem z dnia 7 lutego 2022 roku powód skierował do pozwanej oświadczenie
o odstąpieniu od umowy z uwagi na niewykonanie poprawek w wyznaczonym terminie do dnia 21 stycznia 2022 roku. Jednocześnie wezwano pozwaną do zwrotu kwoty 2.900,00 zł w terminie 3 dni od dnia otrzymania pisma. Pismo doręczone zostało pozwanej za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 16 lutego 2022 roku. Oświadczenie o odstąpieniu od umowy powód przesłał pozwanej także mailowo 7 lutego 2022 roku i w tym też dniu pozwana zapoznała się z jego treścią.

(kopia oświadczenia o odstąpieniu od umowy – k. 66; kopia ZPO – k. 68, kopia wiadomości mailowej – k. 103; kopia pisma pozwanej – k. 69, kopia koperty – k. 71; kopia wiadomości mailowej – k. 104)

W odpowiedzi wiadomością mailową z dnia 8 lutego 2022 roku pozwana poinformowała, że powodowi nie przysługuje prawo odstąpienia od umowy powołując się na art. 38 ustawy o prawach konsumenta i wskazała na możliwość złożenia reklamacji. Pismo przesłano powodowi mailowo 8 lutego 2022 roku oraz drogą pocztową 18 lutego 2022 roku

(kopia pisma pozwanej – k. 69, kopia koperty – k. 71; kopia wiadomości mailowej – k. 104)

Dnia 4 kwietnia 2023 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2.900,00 zł
z uwagi na odstąpienie od umowy wykonania marynarki na podstawie art. 636 §1 kc. Pismo przesłane zostało pozwanej 6 kwietnia 2023 roku (potwierdzenie nadania).

(kopia ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty - k. 72, k. 105; kopia potwierdzenia nadania - k. 73)

W odpowiedzi pismem z dnia 18 kwietnia 2023 roku pozwana wskazała, że oświadczenie o odstąpieniu nie ma prawnego zastosowania. Pismo przesłano powodowi 18 kwietnia 2023 roku, a doręczono 21 kwietnia 2023 roku

(kopia pisma pozwanej – k. 106; kopia potwierdzenia nadania – k. 107, wydruk ze strony Poczty Polskiej – k. 108)

Po złożeniu oświadczenia o odstąpieniu od umowy powód nie przesłał marynarki pozwanej. Zrobił to dopiero w grudniu 2023 roku.

(przesłuchanie powoda [00:07:22 – 00:54:47] – k. 346-347 w zw. z wyjaśnieniami informacyjnymi [00:05:41 -01:13:06] – k. 151-152; przesłuchanie pozwanej [00:54:47 – 01:08:32] – k. 347, 347v w zw. z wyjaśnieniami informacyjnymi [01:13:06 – 02:03:08] – k. 152-153)

Powód zwlekał z przesłaniem marynarki pozwanej z uwagi na obawę przed skierowaniem w stosunku do niego przez pozwaną zarzutu nękania.

(przesłuchanie powoda [00:07:22 – 00:54:47] – k. 346-347 w zw. z wyjaśnieniami informacyjnymi [00:05:41 -01:13:06] – k. 151-152)

Pismem z dnia 11 stycznia 2024 roku pozwana w odpowiedzi na reklamację wskazała, że została ona rozpatrzona pozytywnie w części, wskazała przy tym, że 4 stycznia 2024 roku upłynęły dwa lata od odebrania marynarki, a co za tym idzie wygasło prawo dalszych reklamacji.

(kopia odpowiedzi na reklamację - k. 109, 110)

Jednocześnie w dniu 11 stycznia 2024 roku pozwana przesłała powodowi marynarkę, która to przesyłka nie została przez pozwanego odebrana, gdyż odmówił jej przyjęcia.

(kopia potwierdzenia nadania przesyłki – k. 111)

Stwierdzone wady i defekty marynarki wykluczają możliwość uznania jej za wykonaną zgodnie z zasadami sztuki krawieckiej.

Marynarka nie została wykonana z należytą dbałością o detale takie jak niestaranne przyszycie guzików i symetrię kieszeni i szwów, co jest podstawowym wymogiem zgodnym ze sztuką krawiecką. Liczne błędy w konstrukcji i poprawkach świadczą o niskiej jakości wykonania. Marynarka pierwotnie zaprojektowana jako jednorzędowa została nieumiejętnie przerobiona na dwurzędową, co spowodowało jej niewłaściwe układanie się na sylwetce. Poszerzanie na szwie środka pleców i boczkach oraz wymiana boczków w podszewce nie dały oczekiwanego rezultatu. Prawidłowa poprawka wymagałaby dokrojenia nowych przodów marynarki. Fałdka tworząca się pod kołnierzem wynika z błędów konstrukcyjnych, szczególnie nieprawidłowego uwzględnienia spadku ramion, co powinno być skorygowane przy szyciu miarowym, zwłaszcza dla sylwetki o wysokich ramionach. Usługa „made to measure” powinna bazować na precyzyjnych modyfikacjach istniejących szablonów. W tym przypadku nie uwzględniono specyfiki sylwetki powoda, co świadczy o niedopełnieniu standardów tej usługi. Uszkodzenie prawej strony marynarki podczas przyszywania guzika jest poważnym defektem. Wydanie klientowi odzieży z takim uszkodzeniem jest sprzeczne z zasadami profesjonalizmu i rzetelności wykonawcy. Niezachowanie odpowiedniej szerokości szwów w marynarce, zwłaszcza z tkaniny typu „tweed” o splocie płóciennym, stanowi istotny błąd, wpływający na wytrzymałości i funkcjonalność odzieży. W krawiectwie przykłada się dużą wagę do tego aspektu, szczególnie w przypadku odzieży wierzchniej, gdzie szwy muszą wytrzymywać większe obciążenia.

(opinia biegłego z zakresu krawiectwa i materiałoznawstwa odzieżowego – k. 213 -223; ustna opinia uzupełniająca [00:08:13 – 00:21:10] – k. 325v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów uznanych za wiarygodne, w szczególności zaś na podstawie dokumentów, które to przez żadną ze stron nie

były kwestionowane w tym na podstawie załączonej, obszernej korespondencji mailowej.

Co do stwierdzenia istnienia wad wykonanego dzieła tj. przedmiotowej marynarki wykonanej przez pozwaną, Sąd oparł swoje ustalenia przede wszystkim na podstawie opinii biegłego z zakresu krawiectwa i materiałoznawstwa odzieżowego. Opinię złożoną w niniejszej sprawie należało uznać za spójną i logiczną. Biorąc pod uwagę podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą. W opinii uzupełniającej biegła
w sposób wyczerpujący i przekonywujący odniosła się do zarzutów stron, uzasadniając swoje stanowisko.

Swoje ustalenia Sąd poczynił także na podstawie przesłuchania stron niniejszego postępowania. W szczególności wyjaśnienia powoda były jasne, spójne i logiczne oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie w tym w szczególności z załączoną do akt sprawy korespondencją mailową. Przesłuchanie pozwanej Sąd uznał natomiast za wiarygodne jedynie w zakresie w jakim korespondowały z wyjaśnieniami samego powoda lub też pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. W pozostałym zakresie nie były one bowiem spójne i Sąd odmówił im waloru wiarygodności.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na wstępie należy podnieść, iż w niniejszej sprawie bezspornym między stronami był sam fakt zawarcia umowy umowę o dzieło, której przedmiotem miało być wykonanie przez pozwaną marynarki dwurzędowej, zgodnie ze specyfikacją wskazaną przez powoda. Poza sporem był także fakt ustalenia wynagrodzenia za wykonanie przedmiotowego dzieła na kwotę 2.900,00 zł oraz że kwota ta w całości została przez powoda uiszczona na rzecz pozwanej w grudniu 2021 roku.

Pozwana K. S. na etapie niniejszego postępowania zakwestionowała jednak skuteczność dokonanego przez powoda odstąpienia od umowy oraz podniosłą zarzut przedawnienia roszczenia powoda z tytułu rękojmi, wskazując, że termin przedawnienia miał upłynąć 18 grudnia 2023 roku tj. z upływem 2 lat od odbioru dzieła.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż do zawarcia przedmiotowej umowy doszło w październiku 2021 roku tj. przed datą wejścia w życie znowelizowanej ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Przywołana ustawa weszła w życie w dniu 1 stycznia 2023 roku ( art. 5 ustawy z dnia 4 listopada 2022 r. o zmianie ustawy o prawach konsumenta, ustawy - Kodeks cywilny oraz ustawy - Prawo prywatne międzynarodowe ).

Oznacza to, iż art. 43c ust. 1 ustawy o prawach konsumenta na który powołuje się pozwana nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie z uwagi na treść art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 4 listopada 2022 r. o zmianie ustawy o prawach konsumenta, ustawy - Kodeks cywilny oraz ustawy - Prawo prywatne międzynarodowe, który stanowi, że do umów zobowiązujących do przeniesienia własności towaru zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe).

Wobec treści roszczenia ostatecznie sformułowanego przez powoda zastosowanie znajdują stosowane przepisy kodeksu cywilnego, a nie przepisy znowelizowanej ustawy o prawach konsumenta.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zgłoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, jako zarzutu najdalej idącego.

Należy podkreślić, iż pomiędzy stronami została zawarta umowa o dzieło, o jakiej mowa w przepisie art. 627 k.c. Jest to o tyle istotne, z punktu widzenia możliwości przedawnienia roszczenia, gdyż jak stanowi przepis art. 646 k.c. roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane - od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane.

Jak już wcześniej wskazano strona powodowa na etapie niniejszej sprawy wyraźnie sformułowała, że podstawą prawną dochodzonych należności jest art. 560 k.c. w zw. z art. 638 k.c.. W konsekwencji należy zatem przyjąć, iż swoich roszczeń dochodzi ona z tytułu rękojmi za wady dzieła do której do odpowiednio stosuje się przepisy o rękojmi przy sprzedaży.

Zgodnie z art. 638 §1 kc do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży, przy czym odpowiedzialność przyjmującego zamówienie jest wyłączona, jeżeli wada dzieła powstała z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez zamawiającego.

Stosownie zaś do art. 560 §1 kc jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady. Podkreślić przy tym jednak należy, iż kupujący nie może odstąpić od umowy, jeżeli wada jest nieistotna (art. 560 §4 kc).

Tym samym w takim przypadku zastosowanie mieć będzie także art. 568 kc zgodnie z którym to sprzedawca odpowiada z tytułu rękojmi, jeżeli wada fizyczna zostanie stwierdzona przed upływem dwóch lat, a gdy chodzi o wady nieruchomości - przed upływem pięciu lat od dnia wydania rzeczy kupującemu (§1). Roszczenie o usunięcie wady lub wymianę rzeczy sprzedanej na wolną od wad przedawnia się z upływem roku, licząc od dnia stwierdzenia wady. Jeżeli kupującym jest konsument, bieg terminu przedawnienia nie może zakończyć się przed upływem terminów określonych w § 1 zdanie pierwsze (§2). W terminach określonych w § 2 kupujący może złożyć oświadczenie o odstąpieniu od umowy albo obniżeniu ceny z powodu wady rzeczy sprzedanej (§3).

Wbrew twierdzeniom pozwanej, do wydania marynarki faktycznie doszło w styczniu 2022 roku na co też wyraźnie wskazała sama pozwana w wiadomości mailowej skierowanej do pozwanego w dniu 6 stycznia 2022 roku. Z uwagi na powyższe z całą pewnością przyjąć należy, że pismem z dnia 7 lutego 2022 roku powód w terminie złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 sierpnia 1973 r. wydanym w sprawie II CR 396/73 „kupujący może realizować swoje uprawnienia przez złożenie jednostronnego oświadczenia woli w sposób przewidziany w postanowieniach kodeksu cywilnego w formie czynności prawnych (art. 73 i in. k.c.). Zgłoszenie więc uprawnień w formie pisemnej czyni zadość wymogom przewidzianym w art. 568 § 1 k.c. i jest skuteczne, jeżeli pismo zostało doręczone sprzedającemu przed upływem roku od nabycia rzeczy, przy zachowaniu oczywiście aktu pilności z art. 563 § 1 k.c.”.

Sąd nie miał przy tym wątpliwości, iż złożone przez powoda oświadczenie woli
o odstąpieniu od umowy dotarło do pozwanej w sposób umożliwiający zapoznanie się przez nią z jego treścią, gdyż już wiadomością mailową z dnia 8 lutego 2022 roku pozwana ustosunkowała się do przedmiotowego oświadczenia i poinformowała, że powodowi nie przysługuje prawo odstąpienia od umowy.

W tym miejscu Sąd pragnie podkreślić, iż całkowicie chybionym było stanowisko pozwanej, w którym to podnosiła, że odstąpienie od umowy przez powoda było nieskuteczne
z uwagi na niewykorzystanie przez niego drogi reklamacyjnej. Należy bowiem podkreślić, iż powód faktycznie dążył do rozwiązania sporu z pozwaną, zgłaszając liczne uwagi co do wykonania marynarki, prowadził z nią korespondencję, chcąc ustalić dalsze możliwe do podjęcia czynności. W ocenie Sądu to jednak zachowanie samej pozwanej uniemożliwiło wykorzystanie pełnej drogi reklamacyjnej przez powoda. Jak ustalono na etapie niniejszej sprawy pozwana wiadomością mailową z dnia 19 stycznia 2022 roku odmówiła powodowi dalszej korespondencji, zarzucając mu przy tym, że jego zachowanie nosi znamiona „nękania”. W świetle tych okoliczności nie sposób byłoby wymagać od powoda, aby to on podejmować miał jakiegokolwiek dalsze kroki skoro pozwana wyraźnie odmówiła dalszej korespondencji.. Należy przy tym pamiętać, iż pozwana w niniejszej sprawie występuje jako przedsiębiorca - podmiot profesjonalny. Uczestniczy ona w obrocie jako podmiot stale współpracujący z konsumentami. Należy zatem wymagać od niej, aby jej zachowanie w stosunku do tychże konsumentów było nienaganne także w przypadku jakichkolwiek sporów powstałych na tle jej działalności. W ocenie Sądu powyższe stanowiło jedynie dodatkowe uzasadnienie złożenia przez powoda oświadczenia o odstąpieniu od umowy, wobec zamknięcia przez samą pozwaną drogi do rozwiązania zaistniałego sporu.

W dalszej kolejności należy zauważyć, że z uwagi odstąpienie od umowy kluczowa jest wykładnia art. 494 k.c. Przepis ten reguluje zasady rozliczenia stron, w związku z odstąpieniem przez jedną z nich od umowy wzajemnej. Przyczyna odstąpienia może wynikać z regulacji ogólnych (art. 491 - 493 k.c.) jak też licznych przepisów szczególnych, które wprost lub pośrednio odwołują się do tego przepisu (zwł. art. 560 § 2 k.c.)” (Wyrok SN z 22.01.2009 r., III CSK 267/08, LEX nr 527242.

Zgodnie z art. 494 kc Strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy, a druga strona obowiązana jest to przyjąć. Strona, która odstępuje od umowy, może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również na zasadach ogólnych naprawienia szkody wynikłej
z niewykonania zobowiązania (§1). Zwrot świadczenia na rzecz konsumenta powinien nastąpić niezwłocznie (§2).

Artykuł 494 k.c. stanowi podstawę rozliczeń stron po odstąpieniu od umowy, oderwaną od jej postanowień. Należy podnieść, że dla powstania roszczenia o zwrot wzajemnie spełnionych świadczeń oraz roszczenia o naprawienie szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania znaczenie ma jedynie skuteczne odstąpienie od umowy wzajemnej, nie zaś charakter prawny i postanowienia umowy, od której jedna ze stron odstąpiła. Wspomniany już skutek ex tunc odstąpienia od umowy w postaci zniesienia zobowiązania powoduje, że nie tylko wygasają wynikające z niego prawa i obowiązki, ale prawnie przyjmuje się fikcję, że umowa nie była zawarta. Wobec tego nie można szukać podstawy prawnej powstania roszczeń przewidzianych w art. 494 k.c. w postanowieniach umowy, która w sensie prawnym już nie istnieje. Rozważania te prowadzą do wniosku, że podstawy prawnej przedawnienia roszczeń wynikających z art. 494 k.c. nie można upatrywać w przepisach kodeksu cywilnego regulujących dany stosunek zobowiązaniowy, od którego skutecznie odstąpiono - w niniejszej sprawie w art. 646 k.c., zgodnie z którym roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane, od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane. Należy podkreślić, że roszczenia przewidziane w art. 494 k.c. nie są roszczeniami wynikającymi z umowy wzajemnej, od której odstąpiono, lecz powstają w oderwaniu od niej i niezależnie od jej postanowień. W kontekście art. 494 k.c. nie można mówić o roszczeniach wynikających z umowy, gdyż - na co już zwrócono uwagę - odstąpienie od umowy rodzi takie skutki, jakby umowa nie była zawarta” (Wyrok SN z 21.10.2010 r., IV CSK 112/10, OSNC-ZD 2011, nr 2, poz. 40.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy podnieść należy, iż dwuletni termin przedawnienia na który powołuje się pozwana dotyczy wyłącznie uprawnienia prawno-kształtującego jakim jest odstąpienie od umowy. Niewątpliwie zaś w tymże terminie powód złożył skutecznie oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Przedmiotem niniejszego postępowania jest zaś roszczenie o zwrot zapłaconego przez powoda wynagrodzenia, które to nie posiada już bezpośredniego związku z umową o dzieło i jest od niej oderwane. Tym samym wobec skutecznego złożenia przez A. S. oświadczenia o odstąpieniu od przedmiotowej umowy o dzieło w zakresie rozliczeń między stronami w tym także w zakresie żądania powoda do zwrotu do tego co świadczył na rzecz pozwanej, a zatem zapłaty wynagrodzenia w kwocie 2.900,00 zł zastosowanie będą mieć przepisy ogólne odnoszące się do przedawnienia.

Zgodnie z art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Oznacza to zatem, iż w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, iż zawarta umowa została zawarta między przedsiębiorcą, a konsumentem w zakresie roszczenia powoda o zwrot uiszczonego wynagrodzenia zastosowanie będzie mieć 6 letni termin przedawnienia, którego to termin upłynie dopiero wraz z końcem 2028 roku. Z tego też względu uznać należało zarzut pozwanej za całkowicie chybiony.

Jedynie na marginesie Sąd pragnie zauważyć, iż przyjmując nawet hipotetycznie dwuletni termin przedawnienia to i tak nie sposób uznać, iż roszczenie powoda miałoby być przedawnione wobec ustalenia, iż do wydania marynarki faktycznie doszło w styczniu 2022 roku, zaś pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 29 grudnia 2023 roku, a zatem przed upływem dwuletniego okresu.

Idąc dalej wskazać należy, iż odstąpienie przez powoda od przedmiotowej umowy było zasadne także z uwagi na wady przedmiotowego dzieła, które niewątpliwie miały charakter wad istotnych. Sąd na etapie niniejszej sprawy jednoznacznie ustalił bowiem, iż stwierdzone wady i defekty marynarki wykluczają możliwość uznania jej za wykonaną zgodnie z zasadami sztuki krawieckiej. Wystarczy przy tym wskazać chociażby na to co podniósł biegły w opinii wydanej w niniejszej sprawie w tym m.in. fakt iż marynarka nie została wykonana z należytą dbałością o detale takie jak niestaranne przyszycie guzików i symetrię kieszeni i szwów, co jest podstawowym wymogiem zgodnym ze sztuką krawiecką. Wskazano także na liczne błędy w konstrukcji i poprawki, które świadczą o niskiej jakości wykonania. Ustalono także, iż przedmiotowa marynarka pierwotnie była zaprojektowana jako jednorzędowa, a następnie została nieumiejętnie przerobiona na dwurzędową, co spowodowało jej niewłaściwe układanie się na sylwetce.

Jednocześnie Sąd za nieudowodnione uznał twierdzenia pozwanej jakoby marynarka w dniu wydania jej powodowi była w innym stanie niż w dniu oględzin dokonanych przez biegłą, gdyż nie znajduje to zupełnie poparcia w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym.

Wobec powyższych ustaleń Sąd uznał żądanie powoda za w pełni zasadne i zasądził na jego rzecz od pozwanej kwotę 2.900,00 zł tj. kwotę stanowiącą wynagrodzenie, które to bezspornie powód wypłacił na rzecz pozwanej jeszcze w grudniu 2021 roku, o czym to orzekł w pkt 1 wyroku.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.p.c. zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 11 lutego 2022 roku do dnia zapłaty zgodnie
z żądaniem strony powodowej. Sąd miał przy tym na względzie, iż składając oświadczenie
o odstąpieniu od umowy w dniu 7 lutego 2022 roku wyznaczono pozwanej termin 3 dni na zwrot przedmiotowej kwoty 2.900,00 zł.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.634,00 zł na którą to składają się: kwota opłaty sądowej od pozwu w łącznej wysokości 200,00 zł (k. 6), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34,00zł (k. 8, k. 240, k. 243), zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 1.500,00 zł (k. 201) oraz 900,00 zł wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w stawce minimalnej (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku). O powyższym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Sąd uwzględniając, iż strona pozwana przegrała niniejszą sprawę w całości, nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 3.343,14 zł. Złożyło się na nią wynagrodzenie biegłego sądowego (3.239,25 zł – k. 234, 103,89 zł – k. 350) tymczasowo wypłacone ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy. O powyższym Sąd orzekł w pkt 3 wyroku.

Mając na względzie powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

Sędzia Wojciech Wysoczyński